Mantelzorger Wout over ME

Mijn naam is Wout en ik ben de mantelzorger van mijn vrouw Lenny. In eerste
instantie dachten we aan een heftige burn-out, maar al vrij snel werd duidelijk dat het
ME was. Toen ze op bed belandde met het rolluik op een kiertje en praten fluisteren
werd, werd het goed duidelijk het heel ernstig was.

Je ziet het gebeuren en je voelt je zo machteloos. Ineens is je vrouw volkomen
afhankelijk van je. Ik was door mijn functie best wel in staat om op mijn werk veel te
regelen, maar aan de andere kant draaide ik ook piket en wist ik meestal wel hoe laat
ik wegging, maar eigenlijk nooit hoe laat en of ik die zelfde dag weer thuis kwam.
Ik probeerde mijn werk en de mantelzorg beiden zo goed als mogelijk te doen vanuit
een enorm verantwoordelijkheidsbesef.

Op een gegeven moment liep dat spaak en kwam ik bijna in een burn-out terecht en
meldde ik me ziek. Daar kwam nog bij dat mijn werkgever er absoluut van overtuigd
was, dat ik niet ziek was maar alleen maar thuis wilde zijn om voor mijn vrouw te
zorgen.

Dat werkte niet echt mee aan mijn herstel en er diende zelfs gedreigd te worden met
een kort geding door een in de arm genomen advocaat, om doorbetaling van mijn
salaris te garanderen.

Uiteindelijk besliste de bedrijfsarts, dat ik niet meer terug kon naar dat bedrijf en
diende ik weer te gaan solliciteren. Na 49 werkzame jaren was dat een nare situatie.
Mijn vrouw heeft hier natuurlijk ook alles van meegekregen. Voorheen verzweeg ik
nogal eens wat om extra prikkels te voorkomen, maar dat blijkt ook niet echt te
werken. Nu vertel ik alles, maar wel op het goede moment.

Op Koningsdag jl. ben ik met pensioen gegaan. Ik ben blij, dat ik (weer) gezond ben
en voor mijn vrouw kan zorgen. De hele dag is ingedeeld in tijdvakken en over de
week zijn de huishoudelijke taken verdeeld. Ik heb geleerd hoe een wasmachine
werkt en ook leerde ik koken. Alles op dezelfde tijd klaar hebben, dat was de grootste
kunst maar ik heb er ook wel lol in.

Je krijgt ook meer waardering voor wat een vrouw allemaal doet. Het lijkt allemaal zo
gewoon, boodschappen in huis, kleding heerlijk ruikend in de kast, een lekker
verschoond bed, alles keurig opgeruimd, etc..

Je sociale leven verandert ook enorm. Overal alleen naar toe. De echte lol is er
gewoon vanaf. Verjaardagen van je kinderen en kleinkinderen, daar hoor je met z’n
tweeën naar toe te gaan. Al jaren niet meer op vakantie kunnen, geen weekendjes
meer weg, geen klein autoritje, nee zelfs geen bakkie samen in de tuin.

Niet om zielig te doen voor mezelf, maar ik gun het Lenny zo erg. Het doet zo
verschrikkelijk pijn om haar d’r best te zien doen als de kleinkinderen af en toe een kroel komen geven om zodra ze weg zijn, volkomen in te storten en nauwelijks in
staat te zijn om bijvoorbeeld te eten.

Maar we blijven hopen. Ik (wij) geloven in een God van wonderen, dat houdt ons ook
op de been. We bidden ook dat artsen/onderzoekers de wijsheid mogen krijgen om de oorzaak te vinden van deze verschrikkelijke ziekte, zodat er gezocht kan worden naar een
oplossing cq. verlichting.

Ik wil ook mijn waardering uitspreken over iedereen die zich inzet om ME onder de
aandacht te krijgen dan wel te houden.

Wout

Foto genomen voor Lenny ziek werd