Vandaag ga ik met pijn in de buik en een vol hoofd op weg naar Almere waar de herdenkingsbijeenkomst voor Lodewijk Severein en Ingrid Visser gehouden, een dag met een zwart randje. Samen met vele anderen sta ik stil bij het leven van deze mensen die zo wreed vermoord werden. Voor mij is dit een afscheid van een held uit mijn jeugd maar ik besef me dat het voor de families hierna pas gaat beginnen, een oorverdovende pijnlijke stilte en een loodzwaar verdriet. De impact van dit nieuws is op mij al groot, als buitenstaander want oud-leerlinge van Lodewijk, hoe zwaar moet dit dan wel niet voor de familie zijn.

Ik heb nauwelijks geslapen deze week en als ik sliep had ik telkens dezelfde absurde droom. Ik kwam Lodewijk tegen in zijn onvermijdelijk gebreide trui terwijl ik onderweg was naar de herdenkingsbijeenkomst. Hoe kon dat nou, hij was toch dood? Dat probeerde ik te zeggen. Maar hij wuifde mijn woorden weg, hij moest nog het één en ander doen. Ik reed in zo’n oude Ford truck met open laadbak vol met groenten en moest een brug oversteken. Maar telkens als ik dat probeerde, ging de brug open, waarna ik er toch overheen probeerde te rijden, als was ik een monstertruck chauffeur. Ik moest en zou naar die herdenking.

Dromen kennen geen logica en het wrede leven kent dat ook niet. Op naar Almere.

Gisteren veranderde een stralende dag in een inktzwarte maandag door het nieuws dat Lodewijk Severein en zijn vriendin Ingrid Visser bruut zijn vermoord en begraven. Vorige week schreef ik al een stukje over de onuitwisbare indruk die Lodewijk op mij heeft gemaakt. In de krant en op internet lezen we alles over wat Ingrid en Lodewijk hebben bereikt in hun leven. Dat is veel. Succesvolle carrières in de volleybalwereld als spelers en als manager, succesvol in het zakenleven.

Wat ik niet lees is dat Lodewijk als leraar ook zeer succesvol was en op veel scholieren een stempel heeft gedrukt. Hij kon geweldig lesgeven en zag jou als scholier, de persoon die je was. Hij wist ons te bereiken en te motiveren. Je kon met hem over van alles praten, of dat nu de lesstof was of je persoonlijke sores. Hij was een warm en hartelijk mens die de hele klas uitnodigde om zijn pasgeboren oudste dochter te komen bewonderen. Ik weet zeker dat er de afgelopen week honderden, zo niet duizenden oud-leerlingen van Lodewijk met een baksteen in hun maag rondliepen, levend tussen vrees en hoop.

Ik kreeg gisteren veel lieve mails van lezers die mij een hart onder de riem wilden steken omdat ze het nieuws hadden gehoord en mijn stukje van vorige week hadden gelezen. Hartelijk dank allemaal. Maar het gaat natuurlijk niet om mij en mijn eventuele verdriet. Want hoe groot moet de schok en het pijn wel niet zijn voor zijn dochters en de familie van Ingrid Visser. Hoeveel kracht moeten ze wel niet hebben om de komende tijd te doorstaan, om te verwerken wat er is gebeurd en de rechtszaken die gaan volgen mee te maken.

Het leven kan keihard zijn. Het enige wat ik nu kan doen is genieten van mijn gezin, blij zijn met wat ik heb en voelen dat ik leef. Ik ga verder met een diepe buiging voor mijn oud-leraar. Ik doe mijn ogen dicht en zie hem voor me. Voor mij blijft hij altijd de held in zijn door Stofke gebreide truien die als geen ander een brug wist te slaan tussen de wereld van de volwassenen en ons, de scholieren.

Als je aan de middelbare schooltijd terugdenkt, dan denk je vast niet aan alle details van die jaren. Veel is je misschien niet bijgebleven, maar wel die ene leuke jongen, dat stomme vak waar je buikpijn van kreeg of die inspirerende leraar.

Ik had een geweldige leraar Geschiedenis. De dag dat hij op school kwam werken, ging er een schok door het gebouw heen. Geen suffe ingedutte leraar maar een lekker ding, groot, mooi lijf, beetje onhandig, hij struikelde regelmatig over de tassen die wij in de klas lieten rondslingeren. Dit was een leraar die heel dicht bij ons stond, omdat hij zelf nog zo jong was en nog goed wist hoe het was om puber te zijn. En tjonge, hij kon ook nog eens geweldig goed les geven, was een begenadigd verteller, liet ons documentaires, boeken, platen zien, kortom sleepte er alles bij om de geschiedenis voor ons levend te maken.We hingen aan zijn lippen.

Later werd hij mijn klassenleraar en kreeg ik meer met hem te maken. Net als elke andere puber had ik mijn problemen en hij bood een luisterend oor.  Na de middelbare school hadden we nog wel eens contact, totdat het verwaterde, wat ook goed was. Mijn leven ging van start en zijn leven nam een andere wending. Hij verliet de middelbare school en ging werken bij een HBO instelling. Hij hield zich onder meer bezig met de digitalisering van het onderwijs. Later was een volgende stap dat hij  het onderwijs verliet en het zakenleven indook. Ook daar wist hij mensen te inspireren want hij werd een succesvol zakenman. Als klap op de vuurpijl was hij een tijd manager en sponsor van het Nederlands Volleybalteam.

Iemand met een interessant leven, dat heel plotseling een onbegrijpelijke wending nam. Sinds vorige week maandag wordt Lodewijk Severein en zijn partner oud volleybalster Ingrid Visser vermist. Na de incheck in hun hotel in Murcia in Spanje zijn ze een ommetje gaan maken en lijken ze van de aardbodem te zijn verdwenen. Natuurlijk verdwijnen er dagelijks meer mensen, elk geval op zich is uniek en verschrikkelijk. Alleen deze ene vermissing raakt me wel erg diep, ik ben er ziek van. 

Heb jij ook een inspirerende leraar gehad waar je nu nog wel eens aan terugdenkt?