Als opgroeiend kind in de Zaanstreek was Sint Maarten toch wel een hoogtepunt van het jaar voor mij, door de enorme lading snoep die er gescoord werd. Geweldig vond ik dat. Ik was wel altijd jaloers op kinderen die in de flats verderop woonden, in een deel van ons dorp ver buiten loopbereik vandaan. Want ‘flatkinderen’ hadden per stap die gezet werd, een véél hogere snoepopbrengst en daar werd op school de volgende dag uitbundig over opgeschept.

Ook was het maken van een lampion een jaarlijks terugkerende frustratie want de combinatie van lijm, papier en fantasie is niet iets dat mij van nature kwam aanwaaien. En dan zeg ik het nog heel netjes.

Het lopen zelf was ook behoorlijk afzien. Want op de een of andere manier is het op 11 november altijd guur weer. Vaak waaide het zo erg dat het kaarsje in de lampion al uit was voor je tien stappen had gezet. En was het papier al doorweekt voor je de straat uit was.

En tóch was het leuk. Ik was toen ook al een vreetzak en het vooruitzicht van een tas vol met snoep was bijzonder motiverend. En ik was niet de enige, de straten waren vol met lampionnen.

Tegenwoordig is dat anders. Niet alleen worden kaarsjes niet meer gebruikt, je kunt overal kant en klare lampionnen kopen en de hoeveelheid kinderen dat nog ‘Sint Maarten’ loopt is enorm gedaald.  Misschien is het feest vervangen voor Halloween?Toen we hier net woonden moest ik echt flink inslaan maar de laatste jaren komen er hooguit 20 tot 30 kinderen langs. Dat kan natuurlijk ook liggen aan het feit dat er minder kleine kinderen in de buurt wonen.

In ieder geval, vandaag is het zover en hebben we een logistiek probleem. Vanaf dat het donker is, lopen de kinderen. Tussen 5 en 7 kun je het kindergekrijs de lieflijke kinderstemmetjes verwachten. Alleen, S. werkt dan en M. is dan nog niet thuis van zijn werk. Ik kan zoals ik nu ben niet 20 keer opstaan om de deur open te doen.

Vanavond doe ik de buitenlamp aan, zet een stoel voor de deur en daarop een bak met snoep. En dan mogen ze zingen en snoep pakken. Of snoep pakken zonder zingen, dat mag ook. Kinderen blij, ik blij. Want geen snoep uitdelen terwijl het licht wel brandt betekent toegezongen worden dat je een gierigaard bent. Buiten dat gun ik elk doorweekt totaal verkleumd kind dat vanavond loopt, een tas vol met snoep. Ook al leef ik zelf al jaren vooral suikervrij, in mij zit nog steeds dat kind dat dól is op snoep.

Momenteel volg ik wat Amerikaanse blogs over zuinig leven en ik ben verbaasd over hoe ervan uitgegaan wordt dat kerst synoniem staat voor honderden dollars uitgeven. Blijkbaar wordt er enorm met geld gesmeten, ook als je frugal leeft. Volgens mij is dat in Nederland toch anders. Nu ik erover nadenk, verbaas ik me ook elk jaar wel over de prijs van de cadeausuggesties die in het Volkskrantmagazine staan. Ik denk bij een cadeautje aan een leuk boek maar veel mensen geven elkaar sieraden of complete apparaten.

Natuurlijk moet iedereen lekker helemaal zelf weten wat hij doet met kerst, met geld smijten of alle cadeautjes zelf maken. Als het maar bij je past en ook bij je budget. Ik ben niet iemand die zelf cadeaus in elkaar gaat knutselen, ik vind cadeaus inpakken al een gedoe. Want ik was dus die kleuter op school die bij een knip- en plaksessie achteraf eruit zag alsof ze in de lijm had liggen rollen. Ik vrees dat sinds die tijd mijn knutselvaardigheden niet echt zijn verbeterd.

Dat geldt voor iedereen hier in de familie – buiten de klustalenten van M. – dus kopen we gewoon voor elkaar wat leuks.  Ieder gezinslid koopt iets voor elkaar en we kopen ook een gezamenlijk cadeau. Dat kan een spel zijn of een dvd, afgelopen jaren waren de Hobbitfilms favoriet. Ook voor gasten die hier met Kerst komen wordt wat gekocht.

Om het betaalbaar te houden bekijk ik elk jaar wat het totaalbudget zal zijn. Dat is afhankelijk van de ruimte die er naar verwachting is. En dat budget verdeel ik dan onder de aanwezige personen. Zo voorkom ik de enorme uitschieters die ik vroeger wel had.

Ik vind op diverse sites de tip dat je vroeg moet beginnen met het kopen van cadeaus omdat er zo vlak voor de feestdagen juist prijsverhogingen zijn. Mijn ervaring is anders, Veel webwinkels hebben in deze tijd hogere kortingen. Dat is dan een kwestie van regelmatig in de gaten houden. Hoe het met gewone winkels is weet ik niet. Ik mijd de stad en dan zeker in deze tijd. Maar op zich zijn de cadeauwensen hier heel suf en zijn het spullen die niet ineens heel veel duurder of goedkoper zijn. Denk aan categorie boeken en muziek en over het algemeen makkelijk aan te schaffen.

Wij hanteren dit jaar een budget van €25 per persoon. Zo blijft het leuk. Soms zijn de verlangens groter dan het budget. Dat was met mij het geval. Ik kon weinig bedenken dit jaar, behalve een Le Creuset grillpan. Dus heb ik met M. de deal gemaakt dat ik het resterende geld aanvul van mijn eigen zakgeld. Weinig verassing natuurlijk wat er voor mij onder de boom ligt maar dat maakt mij niet uit.

De dagen zelf zijn overzichtelijk. Eerste dag zijn we met zijn drietjes en dat zou wel eens een pyjamadag kunnen worden, heerlijk. Tweede kerstdag schuiven de oma’s en opa aan en komt vriendin M. misschien ook even langs. Oma neemt een voorafje mee, Schoonouders nemen twee bijgerechten mee en ik maak dit jaar Marokkaanse kip met saffraan-honingsaus. Een heel makkelijk gerecht maar wel heel feestelijk. Als taart voor in de middag maak ik torta di mais. Een Italiaanse taart van maismeel en anijs, echt heel bijzonder. Ik maakte hem eerder om uit te proberen en in te schatten hoeveel werk het is. En als toet een chocolade-bitterkoekjestaart. Heel makkelijk te maken en echt dodelijk lekker. S. maakt daar wat ijs bij, wellicht wat limoen- of sinaasappelijs.

De boom staat ook al, alle cadeaus zijn binnen, het menu is bedacht en goed voor te bereiden en te behappen. Zo blijft het voor iedereen leuk, qua kosten en qua energie. Zoals jullie merken is Kerst voor mij niet verbonden aan een tijd van bezinning. Ik ben niet gelovig en grijp deze tijd ook niet aan om de boel te klaren of mezelf te heruitvinden. Dat doe ik eigenlijk altijd al wel wanneer het zo uitkomt en is voor mij niet gebonden aan een bepaalde tijd in het jaar. Ik hobbel gewoon wat mee met het feit dat het nu eenmaal een feestdag is. Ik geniet er tegenwoordig ook wel van vooral omdat we het vieren op een manier die bij ons past. Wat zijn jullie plannen?

ps: modereren van reacties staat weer aan, gezien het feit dat sommige mensen geen eigen leven hebben en zich uitleven met stompzinnige reacties. Begin zelf een blog joh!

Ja dat klinkt wel hè, is een goeie binnenkomer. Wellicht dat je bij het lezen van de titel nu denkt, ‘nee hoor Min of Meer, je kan me wat, geen zielig verhaal over alleen zijn met kerst’. Maar het is geen zielig verhaal hoor. Ik ben ziek maar niet zielig maar toch zeer zeker wel alleen op deze tweede kerstdag. Nou ja alleen, wel samen met 4 viervoeters. De menselijke huisgenoten hebben het pand verlaten. Dat is natuurlijk anders alleen zijn dan de situatie van anderen die alleen zijn met kerst omdat ze altijd alleen zijn. Niet dat die per se zielig zijn, zo bedoel ik het niet. Er zijn ook mensen die bewust alleen zijn met kerst en daarvan genieten.

Nou, ik heb mezelf lekker klem geschreven, maar t is ook zo’n beladen onderwerp vinden jullie ook niet: alleen zijn, eenzaamheid en voor je het weet trap je onbedoeld op tenen, nou hè hè: terug naar het eigenlijke onderwerp: ziek.

Eigenlijk lag ik al de hele week plat, ziek te zijn met hier en daar wat koortsbubbels. Zaterdag en zondag was ik als een dweil, maandag ging het wel weer. Dus even naar de fysio en daarna blokkie om. Dinsdag volgde de algehele instorting. Plannen veranderden van minuut tot minuut, al naar gelang hoe ik me voelde maar uiteindelijk bleek mijn moeder bereid te zijn hier een uitgebreid kerstdiner te komen koken, nadat we eerder naar haar toe zouden gaan en nóg eerder haar hier uitnodigden alwaar wij zouden koken. Niets is zo veranderlijk als de mens. Zeker dit mens met een luchtweginfectie.

Gisteren dus hier kerst gevierd met Oma. Dat was heel gezellig. Ik gooide me vol met paracetamol, zette mezelf onder de douche en redde het zo net met cadeautjes uitpakken en daarna het heerlijke eten van mijn moeder inclusief toet naar binnen werken. We zijn flink verwend.

Het tweede deel van kerst zou de dag na tweede kerstdag worden gevierd, bij schoonouders. Dát ging het niet worden voor mij, daar voel ik me te beroerd voor. Een lange autorit heen en terug zie ik nu niet zitten. Maar gezien de snert weersvoorspellingen voor zaterdag veranderden ook deze plannen en vertrokken man en kind vandaag al richting schoonouders (de mijne niet die van man, het zijn gewoon zijn ouders en dus de grootouders van kind).

Dus zit ik hier alleen en vind het eigenlijk wel best zo. Ik heb niets te doen anders dan een beetje bijkomen van afgelopen week en ga zo liggen op de bank, beetje lezen en  misschien zelfs al een aflevering van de serie kijken die ik cadeau kreeg. Niets belet mij bovendien om zomaar onbespied een reep chocola naar binnen te werken. Want dat heb ik wel verdiend, zo ziek met kerst, vinden jullie ook niet? Bovendien is chocola gepast in elke situatie, vind ik dan toch. Trouwens, voor het geval jullie nog niet overtuigd zijn van de noodzaak van chocola: ik ben ongesteld, dus ik heb er recht op!