Een poging iets van mijn gevoel vast te leggen. Nu ik uit het donker kom, heb ik de behoefte terug te kijken.
Hoe was het, wat gebeurde er, en wat blijft er van je over als je 24/7 in het donker ligt? Het gebeurde, het was er en het had gevolgen. En die wil ik onder ogen zien.
👉 Triggerwarning: gedachten over zelfdoding
“Ik vraag me dan altijd af, wat heeft er voor gezorgd dat je het volhield”
Deze vraag kreeg ik naar aanleiding van mijn vorige stuk waarin ik schreef over de wanhoop en de angst, toen ik in de winter van 2019/2020 afgleed naar zeer ernstige ME.
Het korte antwoord is dát ik het niet volhield, maar ik was te ziek om er een eind aan te maken. En toen de grootste crash voorbij was, kwam er toch weer hoop op verbetering.
Het lange antwoord is wat complexer.
Ik werd enorm overvallen door de situatie en had er nooit over nagedacht waar mijn grens lag. Op het moment dat het gebeurt, heb je in eerste instantie nauwelijks tijd om te beseffen hoe je ermee om moet gaan, want je zit er middenin.
Naarmate het eerste ongeloof wegzakte, kreeg mijn verstand weer de overhand en realiseerde ik mij dat ik zo niet wilde leven. De angst sloeg weer toe maar nu op een ander niveau.
Ik heb met energie die er niet was, liggen krijsen dat ik dit niet wilde, zo niet wilde leven.
Ik wilde helemaal niet dood maar zo leven is ook niet wenselijk.
De impact die mijn gekrijs had, was catastrofaal. Op mij, omdat het mij nog dieper de PEM induwde. Op Mischa, die in een zware burn out terecht kwam. En op onze zoon die dat jaar eindexamen deed, terwijl er een pandemie gaande was en zijn moeder in bed gilde dat ze zo niet wilde leven.
Tegelijkertijd was ik er mentaal nog nauwelijks bij. Op het dieptepunt sliep ik vrijwel niet meer, lag half te trippen en begreep niet goed wat er gezegd werd.
Een van mijn behandelaars bleef volhouden dat ik nog steeds te veel deed en op haar aanraden ging ik in het donker liggen met een minimum aan contact en zonder online afleiding. Ook startte ik met antidepressiva die de angstaanvallen wat dempten. Langzaam werd het iets beter en kwam de hoop op wat verbetering terug.
Je beseft nooit waar je grens ligt tot je deze bereikt. En dan ervaar je dat de grens van wat je aan denkt te kunnen, opschuift.
Maar heel eerlijk? Het vooruitzicht om over 10 jaar nog bedgebonden te zijn, is een schrikbeeld. Zo wil ik niet oud worden. En ik moet daarom nodig een en ander op schrift stellen.
Martine 🍀
Min of Meer's ME-Plein 
❤️
LikeLike
Hopelijk helpt het je, om het op te schrijven. Je moet het dan wel weer allemaal laten passeren. Dapper 🤍
LikeGeliked door 1 persoon
Laat iets op schrift stellen,als je dat meent. Een vriend van ons wilde dat eerst niet. Nu is het te laat,omdat hij verward is en moet hij met veel pijn doorleven tot zijn lichaam het opgeeft
LikeGeliked door 1 persoon
Heel verstandig ja. Dingen noteren, vastleggen en er over praten met de betrokkenen.
Is hier ook gebeurd.
You never know.
LikeLike
Lieve Martine,
Je spreekt uit wat ik soms voor je hebt gevreesd en waar onze reacties omheen draaien omdat we er nauwelijks aan durven denken.
Ik twijfel niet aan je levenskracht en moed, en evenmin aan je eigen oordeel.
Maar ik hoop dat het een papier wordt, dat op de plank kan blijven liggen
LikeGeliked door 1 persoon
En jij spreekt het voor die we uit ☺️ De angst/vraag. Hoe houden ze dit vol
LikeGeliked door 1 persoon
Bedankt voor je eerlijke antwoord. Ik heb me zo vaak afgevraagd hoe de mensen die dag/nacht in het donker liggen met minimaal contact, het volhouden. Ik kan me voorstellen dat je zo niet wilt/kunt leven. Het lijkt me het ergste wat mij zou kunnen overkomen.
En wat moet het voor Micha en je zoon zwaar geweest zijn. Ik denk ook aan hen. Hoe gaat het nu met hen?
LikeGeliked door 1 persoon
Het gaat heel goed met Mischa en onze zoon. Mischa werkt tegenwoordig vanuit huis en kan zo goed werk met mantelzorg combineren.
Onze zoon studeert momenteel een half jaar in Praag en geniet volop
LikeLike
Wat fijn dat het goed met hen gaat. En ik ben ook heel blij dat het met jou iets beter gaat.
LikeGeliked door 1 persoon
Goed dat je dingen op papier wilt zetten, maar ik hoop dat je nooit weer zo’n slechte periode zult hebben. Hopelijk komt er nu stees meer verbetering.
LikeGeliked door 1 persoon
Geeft het rust, weten dat je wensen vastliggen? Je niet door moet modderen omdat niemand weet waar jouw grens ligt. Wat voor jou de kwaliteit van leven is. Fijn te lezen dat het goed gaat met je gezin, Martine.
LikeGeliked door 1 persoon
Lieve Martine, ik heb er even mee geworsteld, om op dit schrijven van jou te reageren. Mijn moeder heeft lang geleden zelfmoord gepleegd, dat wil je voor niemand. Mijn dochter werd met een zeer ernstige ziekte geboren en is 33 jaar heel ziek geweest, nooit wat op papier gezet, grens altijd opgeschoven, want ze wilde leven. Na 33 jaar kwam vanzelf de eindgrens, namelijk aan de beademing, dat wilde ze niet. Bij haar geboorte zeiden de artsen, dat ze hooguit 3 jaar zou worden, ze heeft er 33 van gemaakt, ze zei altijd, geloof de diagnose, maar niet de prognose. Als het jou geruster maakt, zet wat op papier, maar ik hoop, dat je het donker achter je hebt en toch steeds kleine stapjes vooruit kunt maken, ook al gaat het langzaam. Je bent intelligent en helder genoeg om te weten wat je wil, met respect zeg ik, ik denk aan je en laat een kaarsje voor je branden xx
LikeGeliked door 1 persoon