Aan mijn getut en getwijfel over wel of niet een schoonmaakhulp nemen is sinds een tijdje een eind gekomen. Ik had wel de behoefte maar zag er tegen op een vreemde in huis halen. Dat zijn extra prikkels om te verwerken. Bovendien is het onhandig als het schoonmaken gelijk valt met een slechte dag van mijn kant. Zal je zien dat ik me beroerd voel maar dan toch vooraf koekjes ga staan bakken want hier schoonmaken moet wel een beetje leuk zijn natuurlijk. Ik ken mensen die zeggen wat er gedaan moet worden en dan zelf in bed gaan liggen met de deur dicht maar dat kan ik niet. Het lukt me niet om ontspannen te blijven terwijl er hier iemand door het huis rent. Dat is stom en dat zou anders moeten maar dat is dus niet zo.  Dat is ook de reden dat we familiehulptroepen op een gegeven moment hebben afgehouden. 

Dus maakten we zelf het huis schoon. M. doet over het algemeen de zwaardere klussen zoals stofzuigen, bed verschonen, etc. En ik doe de niet zware klussen zoals beetje opruimen, vaatwasser vullen, was erin gooien waarbij de mannen dan meestal de mand met schone natte was voor me naar boven tillen, waar de droger staat. S. draagt ook een steentje bij met kamer opruimen  en stofzuigen(na enig aandringen), zelf zijn bed verschonen en zaken als vaatwasser leegruimen en af en toe een boodschap halen. Wat ik normaal vind om te doen voor een puber.

Zo komen we een heel eind en wat vandaag niet lukt, kan morgen vast wel. Negen jaar ziek zijn heeft opgeleverd dat ik vaker zoek naar gemak en dat ik accepteer dat niet alles gaat zoals ik wil. Mijn eisen van wat ik acceptabel vind zijn ook wel grondig bijgesteld. Het is niet dat het hier plakt maar ik heb wel geleerd om bijvoorbeeld de neiging om soms zelf te stofzuigen te onderdrukken. Ook al is het soms vergeven van de kattenharen, voor mij is dat gewoon echt niet slim om te doen. Een oplossing is dan vakkundig negeren, eventueel doen wat wel kan zoals een beetje vegen met een bezem, katten eruit gooien. Maar sommige ruimtes in huis schoten er echt wel bij in, zoals de badkamer. Dat is duidelijk het kind van de rekening. Doekjes over de wastafel halen lukte nog wel, maar verder? Terwijl ik ooit heb gelezen dat een badkamervloer het smerigste oppervlak in huis is.

Natuurlijk gebeurde het soms wel maar vaker niet dan wel. Er moet vaak zoveel gedaan worden door M. in het weekend en ik vind het ook wel fijn als hij gewoon vrij heeft en even voor zich uit kan staren of iets leuks kan gaan doen.

Ja wat doe je dan? Met aan de ene kant behoefte aan een geen energie zuigende schoonmaakhulp die vertrouwd is en aan de andere kant een puber die de laatste tijd aangaf wel geld te willen verdienen maar terug schrok voor de dwang van een vast baantje. Vrienden van hem werken elke zaterdag en dat is hem nog teveel van het goede. Hij voetbalt, zit op judo, moet best veel tijd besteden aan huiswerk en ziet een echte verplichting nog niet zitten.

Behalve als je moeder het vraagt ;-). Sinds een maandje of twee maakt hij tegen betaling schoon. Meestal de badkamer maar ook wel de tegels in de WC of andere grotere klussen. Het echte schrobwerk dus. Niet alle weken maar wel zo regelmatig dat het echt beduidend schoner is. 

Ik vind het normaal als een kind bijdraagt aan het huishouden. Dus van jongs af aan heeft hij wel dingen moeten doen. Toen hij heel klein was bijvoorbeeld zijn eigen bord naar de keuken brengen, later werd dat tafel dekken en afruimen en nu moet hij zijn eigen kamer bijhouden. Maar het echte schrobwerk verwacht ik niet van hem. Dus daar betalen we hem voor.

Wat betaal ik dan? In eerste instantie wilde ik veel te veel gaan betalen. Want als er hier iemand komt schoonmaken ben ik ook zo €12,50 tot €15 per uur kwijt. Maar M. wees me er terecht op als ik dit soort bedragen zou gaan betalen, S. nooit meer elders wil gaan werken. Wat als hij een echte bijbaan wil? Dan is dat minimum jeugdloon echt niets in vergelijking wat hij hier zou krijgen.

Dus hebben we zijn loon aangepast aan het jeugdloon, of eigenlijk een klein beetje daarboven. Want we hebben geen werkgarantie, geen vaste afspraken over tijden en we betalen ook geen vakantiegeld. Het is dus geen geld waar hij op kan rekenen. Hij krijgt €1 per kwartier. Meestal is hij 1 tot 1,5 uur bezig en ik maak het geld meteen over naar zijn rekening. Hij heeft zo wat extra geld en wij zijn enorm geholpen met zijn poetswerk. En buiten dat,  is hij natuurlijk de leukste schoonmaakhulp ooit.

Het schooljaar is al weer de derde week ingegaan en zodoende was het tijd voor de jaarlijkse ouderavond die altijd begin september plaatsvindt. Afgelopen maandag gingen we naar school voor een bijeenkomst waar de introductie opwekkend kort was, de mentor tweetalig onderwijs is beduidend korter van stof dan de directeur die in de voorafgaande jaren de inleiding verzorgde. Na dit voorafje werden we heel langzaam gaar gestoofd in het lokaal van de klassenmentor.

Arme kinderen om te verwachten dat ze met deze temperaturen iets kunnen presteren. Het lokaal lag op de eerste verdieping en alle warmte van de dag was naar boven gefloept en hing daar als een wolk boven de lam gelagen ouders. De mentor kletste zich er manmoedig doorheen, ze is waarschijnlijk wel wat gewend, maar dat kon niet voorkomen dat de reacties vrij lauw waren. Vragen? Nee er waren nauwelijks vragen, iedereen wilde zo snel mogelijk naar buiten, de frisse lucht in.

Evengoed vond ik het heel goed en fijn om te gaan. Allereerst wegens een egocentrische en niet ter zake doende reden, namelijk dat ik op de lagere school alle ouderavonden, rapportgesprekken en voorstellingen/uitvoeringen heb gemist, op de eindmusical na. Het voelt echt als een overwinning dat dit nu wél lukt met een paar rustdagen erna en dat ik nu de informatie eens uit eerste hand krijg in plaats van dat M. me vertelt wat er is besproken. Maar natuurlijk ook omdat ik graag wil horen wat er gaat gebeuren dit jaar. Het derde schooljaar is een belangrijke periode. S. moet aan het eind ervan zijn profielkeuze maken. Dat is best spannend want hij heeft nog geen idee. Ik heb zelf wel een vermoeden wat bij hem zou passen gezien zijn interesses en cijfers – Natuur & Techniek of Natuur & Gezondheid – maar het is zijn keuze natuurlijk. En hij vindt eigenlijk alles leuk en interessant, behalve Duits.

De school begeleidt de kinderen in de profielkeuze door middel van gesprekken en het doorlopen van een programma dat alle kinderen thuis of in studietijd op school kunnen doen. Dat filtert en sluist als een trechter naar de juiste keus toe, schijnbaar. De docenten geven ook advies of het gewenste profiel past bij hun indruk en de prestaties van het kind. Voor sommige vakken wordt het wel flink aanpoten. Scheikunde en economie zijn verse vakken dit jaar en halverwege het jaar moeten ze al een voorlopige keuze maken. Even wennen aan de nieuwe vakken en op gang komen is er niet echt bij want je moet minstens een 7 staan wil je een vak in je mogen profiel kiezen .

Het blijft me verbazen dat kinderen zo vroeg moeten kiezen. Ze hebben op een enkeling na nog echt geen flauw idee. Er zitten bij S. een paar bijzondere gevallen in de klas die op hoog niveau sporten of een versnelde VWO opleiding doen. Deze kinderen zijn meestal enorm gefocust maar de rest niet echt. En toch hangt er best veel van af. De richting die ze nu al kiezen sluit latere wensen misschien wel uit.

Ik ga mijn best doen hem te helpen een mooie keuze te maken. En hoop dat ik niet te sturend zal zijn en hem niet ga belasten met de erfenis van mijn foute keuzes. Hij hoeft natuurlijk niet mijn foute beslissingen recht te breien. Maar ik hoop wel enorm dat hij kiest voor dat waar zijn hart ligt en niet voor dat waar hij veel geld mee hoopt te verdienen. Al hoeft het één het ander niet uit te sluiten natuurlijk.

Hij kiest dus zijn eigen profiel en zijn eigen eventuele studie straks. Wat ik wel kan doen, hoop te doen, is hem helpen met alle dingen erom heen: hoe leer je plannen, voor jezelf opkomen, je grenzen bewaken, omgaan met stress en al die andere zaken die soms bepalend zijn of iets lukt of niet. Best spannend vind ik dat aangezien dat nu net dingen zijn die mij bepaald niet zijn aankomen waaien. Maar ervaringsdeskundige als ik ben van hoe het niet moet, ben ik vaak zo eerlijk mogelijk tegen hem en deel hem mijn fouten en vertel ook hoe ik nu met stress omga en wat het verschil is met vroeger.

Vanmorgen zwaaiden wij S. uit die op schoolreis is gegaan. Hij is nu onderweg naar Engeland. Met de boot. En komt zondagochtend pas weer terug. Slik.

Ja, dat is best lang vind ik. Maar gelukkig heeft hij geen last van heimwee en is zo’n reis alleen maar helemaal leuk voor hem. S. volgt 2-talig onderwijs en het is de bedoeling dat de kinderen onderling tijdens de reis ook alleen maar Engels met elkaar praten. Ze verblijven op het landgoed Finnbourough Hall vlakbij Cambridge dat een ‘explore and activity camp’ is en het programma bestaat uit veel taallessen, buitenactiviteiten, sportmomenten en verkenningstochten door Cambridge.  Kortom, helemaal geweldig natuurlijk.

Hier logeert S. deze week, helemaal top toch?

Het schooljaar zit er voor hem al weer bijna op en het is net zo leuk en fijn geworden als hij (en wij) had(den) gehoopt. S. volgt zoals gezegd 2-talig onderwijs en zit op het gymnasium. Hij heeft geen moeite met het aangeboden programma en draait heel makkelijk met alles mee. Het enige waar hij in het begin echt aan moest wennen was de organisatie van het leer- en huiswerk. Zo veel vakken tegelijk en voor sommige toetsen moet je toch echt een paar dagen van te voren gaan beginnen met leren. Dát was hij niet echt gewend, maar nu inmiddels wel.

Hij scoort bovengemiddeld en kan straks door naar de 2e klas van het 2talig gymnasium. Het is fijn dat het zo gaat, leren is voor hem een makkelijke en daardoor plezierige aangelegenheid en niet verbonden met stress en faalangst. Dat het anders kan zien we soms wel. Sommige kinderen bij hem in de klas kunnen wel het niveau van het onderwijs aan maar met het 2-talige hebben ze soms erg veel moeite. Naast aanleg voor een taal zal het misschien ook uitmaken of er thuis wel eens Engels wordt gesproken. Wij overhoren S. net zo makkelijk in het Engels, er wordt naar Engelstalige muziek of documentaires geluisterd en gekeken en dat zal misschien wel schelen. Er zijn bij S. kinderen in de klas waarvan de ouders geen woord Engels begrijpen of spreken, zo ontdekten wij op een ouderavond. Dan kun je je kind ook minder goed begeleiden en moet het meer zelf uitzoeken. Dat kan natuurlijk maar dat maakt het voor een kind dat misschien al minder aanleg voor een vreemde taal heeft, nét wat moeilijker. Er zijn dus wat ‘uitvallers’ in zijn klas, die volgend jaar naar ‘gewoon regulier’ onderwijs gaan.

S. pikte het allemaal heel makkelijk op, wij vonden het in ieder geval razend snel gaan. Hij spreekt nu vloeiend en zonder haperen Engels. Natuurlijk kent hij niet alle woorden en is de grammatica nog niet altijd correct maar hij weet zich heel makkelijk uit te drukken en als hij een woord niet kent, omschrijft hij het. Ik vind het zelf een groot voordeel voor een kind als het zich zo makkelijk weet uit te drukken in een andere taal. Daar gaat hij zo veel plezier en profijt van hebben tijdens een studie of met werk later.

Niet alleen de helft van de lessen is in het Engels, er zijn ook regelmatig uitstapjes naar het buitenland zoals nu naar Engeland en over een paar jaar naar New York. Omdat hij op het gymnasium zit, is er daarbuiten ook wat meer ruimte in het lesprogramma voor culturele uitstapjes. Dat maakt deze school tot een dure opleiding, We betalen bijvoorbeeld per jaar     €400 voor het 2talige onderwijs, en € 50 euro voor extra gymnasium uitstapjes. Daarnaast heb je dan nog een ‘gewone’ ouderbijdrage, huur van en kluisje en nog wat zaken. In totaal betalen wij per jaar ca € 660, best pittig dus. Ik leg per maand dus een bedrag opzij zodat we dat in augustus makkelijk kunnen ophoesten.

Na terugkomst uit Engeland gebeurt er niet meer zoveel. Er is een toetsweek en er zijn nog wat activiteiten en uitjes en dan is het klaar, het eerste jaar zit er bijna op en is voorbij gevlogen! Nu eerst een hopelijk lekker lange zomer en dan op naar de tweede klas!