Medicijnen proberen

Afbeelding: Unsplash



Sinds een maand slik ik off-label Clonidine. Het helpt sommige ME- patiënten tegen adrenerge klachten en het enigszins kalmeren van het zenuwstelsel. Maar het slaat zeker niet altijd aan en het kan bij sommigen flinke en nare bijwerkingen veroorzaken.

Nieuwe medicatie uitproberen is dus altijd maar weer afwachten of het iets doet, wát het doet en met welke kost dat komt. Ik ga daarom tegenwoordig elke nieuwe probeer-ronde in met nul verwachtingen.

Ook start ik alleen met iets nieuws als ik stabiel ben en niet in PEM zit. Dit is belangrijk omdat je bij ME een extreem gevoelig evenwicht hebt tussen mogelijke belasting en herstel. Als je midden in een PEM zit, is je systeem al volledig ontregeld.

Nieuwe medicatie kan namelijk bijwerkingen geven die moeilijk te onderscheiden zijn van je normale klachten, en het herstel van de PEM verstoren of verlengen. De kans bestaat daardoor dat je dan sneller denkt dat het niet werkt. Of dat je juist denkt dat het iets doet omdat je je rustiger voelt, terwijl dat misschien wel komt door de verergering van de uitputting die je tijdens PEM kunt voelen.

Ik heb de afgelopen jaren geleerd dat je het effect van een medicijn pas kunt beoordelen als je lijf op een relatief stabiel niveau functioneert,  dus zonder een acute crash.

Dat betekent niet dat je je goed moet voelen, dat kan natuurlijk niet met ME, maar wel dat je baseline de dagen voordat je start, min of meer gelijk moet zijn.

Zo voorkom je dat je een verkeerde conclusie trekt (“dit is niets voor mij”), te snel stopt of  te snel ophoogt. Of dat je de  bijwerkingen verwart met een PEM of andersom.

Hoewel ik heel vaak in de hoofdprijs val met bijwerkingen, verdraag ik Clonidine heel goed. Ik ben laag begonnen, lager dan de door mijn behandelaar aanbevolen dosis, en heb na twee weken uitgebreid en na 4 weken nog een keer.

Hoewel het geen wondermiddel is, merk ik dat de adrenaline sneller zakt, ik slaap iets beter en ik word prettiger wakker.

Ik heb minder snel PEM en ik merk dat ik meer kan doen voordat de man met de hamer komt (nu nog leren die grens niet over te gaan 🙈).

Áls ik PEM heb is deze korter en minder intens, wat een grote verrassing is, want dat had ik  eigenlijk helemaal niet verwacht.

Sinds ik dit slik heb ik me alle dagen, op één na, kunnen aankleden. Ik poets nu twee keer per dag mijn tanden en maak me regelmatig op. Ik lig toch zeker 5 van de 7 dagen per week een paar uur per dag beneden in de schaduw op het ligbed in de tuin.

Ik ben op bezoek bij onze zoon geweest, heb daar, én een keer thuis, trap gelopen én afgelopen weekend kwam mijn zus mantelzorgen en hadden we het enorm gezellig (veel gepraat). Oké, dat laatste leidde natuurlijk wel tot een PEM, maar die was na een dag weer over.

🔹Wat is Clonidine?
Clonidine is van oorsprong een bloeddrukmedicijn. Maar dat is niet waarom het bij ME wordt ingezet. Het werkt bij ME vooral in op het zenuwstelsel (áls het werkt). Clonidine remt de afgifte van noradrenaline, het stresshormoon dat ons lijf in de actiestand zet.

Bij sommige ME-patiënten staat dat systeem te veel aan, ook als je alleen maar ligt of rust. Dat merk je bijvoorbeeld aan een te snelle hartslag in rust of bij het opstaan, een voortdurend opgejaagd gevoel, slecht inslapen ondanks de totale uitputting, veel zweten, snel overprikkeld zijn of het gevoel hebben dat je “op adrenaline loopt”.

Bij deze klachten kan clonidine bij sommige ME patiënten  helpen. Het wordt dus off-label ingezet. 

Het remt het overactieve stress systeem en geeft het lijf wat rust van binnenuit. Je wordt er meestal niet suf van, maar wel wat rustiger in je hoofd en lijf. Sommige patiënten slapen er iets beter door, hebben minder hartkloppingen of voelen zich wat minder opgejaagd.

Maar, het werkt zeker niet bij iedereen. Ik weet van diverse lotgenoten dat ze flink onderuit gingen na het proberen van Clonidine. Het is pittig spul en kan flinke bijwerkingen veroorzaken. Ik ben daarom express op een lagere dosis dan aanbevolen gestart.

Daarbij moet Clonidine heel langzaam worden op- én afgebouwd.

Het kán de bloeddruk verlagen, dus als je al van nature een lage bloeddruk hebt, kan dat een flinke rode vlag zijn.

Je moet het heel goed timen met andere medicijnen om te voorkomen dat ze tegen elkaar in gaan werken en met sommige medicijnen kan het niet worden gecombineerd.

Dit medicijn wordt trouwens ook wel off-label voorgeschreven aan vrouwen die in de overgang zijn maar geen hormoontherapie willen of kunnen slikken. Dit even ter aanvulling

🔹Tot slot
Medicatie die off-label wordt ingezet en vaak in een andere dosis dan oorspronkelijk bedoeld, kan onverwachte reacties geven, zeker bij ME.

Dat brengt dus risico’s met zich mee. Ga hier niet in je eentje mee experimenteren maar laat je goed begeleiden door een arts die bekend is met deze toepassing, en overleg altijd over combinaties met andere medicijnen.

Ik schrijf dit absoluut niet als medisch advies, maar deel mijn ervaring omdat ik er veel vragen over heb ontvangen. En ook om te laten zien hoe ik telkens iets uitprobeer, meestal onderuit ga en soms tóch een schot in de roos heb. Low Dose Abilify  (LDA) was er zo één voor mij, en dit ook.

Martine

Sinds een maand slik ik off-label Clonidine. Het helpt sommige ME- patiënten tegen adrenerge klachten en het enigszins kalmeren van het zenuwstelsel. Maar het slaat zeker niet altijd aan en het kan bij sommigen flinke en nare bijwerkingen veroorzaken.

Doorgaan met het lezen van “Medicijnen proberen”

Mitochondriën reguleren met meditatie, kon dat maar

Bron afbeelding instagram herstel.wel


Ik kreeg deze afbeelding doorgestuurd en daar heb ik wel wat over te zeggen.


De mind-body aanpak zegt dat lichamelijke klachten voortkomen uit onbewuste processen in je brein. Dat je lichaam signalen geeft op basis van trauma, stress of oude patronen. En dat je dus kunt genezen door die innerlijke blokkades op te ruimen.

Het klinkt mild en bijna spiritueel. Maar voor mensen met een ernstige ziekte zoals ME is het allesbehalve onschuldig.

Ik ben zelf fan van mediteren. Ik doe aan zenuwstelselregulatie. Het helpt me om rustiger te ademen, wat spanning kwijt te raken of mijn symptomen iets draaglijker te maken.

Het verandert helaas niets aan de oorzaak van mijn ziekte. ME is een biomedische aandoening met verstoringen in je immuunsysteem, je hersenstam, je mitochondriën. Mijn cellen maken niet opeens meer energie aan omdat ik een oud verdriet heb losgelaten. Zo werkt het gewoon niet.

Ik heb zelf de Gupta-methode gedaan, een bekende mind-body methode. Ik was er anderhalf jaar van overtuigd dat ik zou genezen. Ik deed het dagelijks met veel passie en toewijding.

Tot ik ineens razendsnel achteruitging. Deed ik dan niet goed mijn best? Nee, ik heb juist alles gegeven. En dat is precies wat zoveel mensen overkomt. Niet door gebrek aan inzet, maar omdat het lichaam meer nodig heeft dan inzet.

Ik gun iedereen herstel. Maar wat ik zorgwekkend vind, is het profetische geleur van mensen die hun persoonlijke verbetering zien als bewijs voor álle ziektes. Alsof wat voor hen werkte, automatisch de universele oplossing is. En voor het gemak wordt dan alles op een hoop gegooid: ME, Long Covid, trauma, burn-out, vage klachten. Terwijl die aandoeningen enorm van elkaar verschillen.

Er zijn denk ik meerdere verklaringen waarom mensen toch opknappen. Soms herstelt iemand spontaan en denkt dat dat komt door een methode. De eerste jaren na het ziek worden, is er nog meer kans op herstel.

Soms is er sprake van een verkeerde diagnose of had iemand een veel mildere vorm.

Soms bedoelt iemand met “opknappen” vooral dat ze zich mentaal sterker voelen, terwijl het lijf nog steeds beperkt is. En ja, hoop en aandacht kunnen tijdelijk verbetering geven, zonder dat de ziekte werkelijk verdwijnt.

Ik ben blij voor iedereen die weer meer kan doen of zelfs kan werken. Echt. Maar weer werken is niet hetzelfde als genezen. Veel mensen passen hun werk aan, werken parttime of op aangepaste tijden.

Anderen functioneren wellicht op wilskracht en niet op lichamelijke belastbaarheid.  Het zegt weinig over het effect van een therapie op de ziekte zelf. (Al zou ik er veel voor over hebben om me zoveel beter te voelen dát ik weer aangepast kon werken, ook al zou het op wilskracht zijn.)

Het wordt problematisch als dit soort verhalen worden gebruikt als universeel bewijs. “Het werkte voor mij, dus jij doet iets verkeerd als je nog ziek bent.”

Dat soort uitspraken doen pijn. Zeker voor mensen die ernstig ziek zijn, alles geprobeerd hebben en nog steeds dagelijks moeten overleven. Die niet beter werden met een dergelijke aanpak.

Bij ME is er geen overtuigend wetenschappelijk bewijs de mind-body aanpak leidt tot lichamelijk herstel. Er is geen genezing op celniveau. Geen herstel van de energiestofwisseling of het immuunsysteem. En dat zijn wel kernproblemen bij ME.

Ik vond eigenlijk alleen deze studie:

https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/34202826/.

Deze studie (een review  van 12 studies) laat zien dat mind-body-technieken zoals mindfulness en yoga mogelijk wat verlichting geven bij ME, vooral op het gebied van vermoeidheid. Maar het bewijs is zwak, gebaseerd op kleine studies met subjectieve uitkomsten. De diagnose criteria zijn vaak te ruim. Er is geen bewijs voor fysieke genezing.

Mentale rust is waardevol. Maar dat is iets anders dan lichamelijk herstel. En het is belangrijk dat we dat verschil blijven zien en benoemen.

Behandeling en symptoombestrijding



Vanmiddag tijdens het rusten lag ik te denken aan wat ik zoal, sinds ik ziek werd, heb gedaan in de hoop op verbetering.

Soms was dat een ‘echte’ behandeling, en soms was het iets waarmee ik hoopte op beter kunnen omgaan met de realiteit van alledag óf hoop op symptoombestrijding.

Ik kwam tot best een indrukwekkende lijst:

▪️Psychotherapie 2008-2011
▪️Ademhalingstherapie 2008-2010
▪️Ceasartechniek 2008-2010
▪️Supplementen 2008-heden
▪️Wekelijkse massages (ter kalmering van het zenuwstelsel) 2008/2009)
▪️Yoga 2009
▪️Mindfulnesstraining 2009
▪️Aanpassing dieet 2010-heden (glutenvrij/lactosevrij ivm voedselintoleranties)
▪️Darmspoelingen 2010
▪️Fysiotherapie 2008-2020
▪️Traject ME/CVS Centrum 2012
▪️Traject VermoeidheidCentrum 2013
▪️Gupta Amygdala retraining techniek 2014
▪️Orthomoleculaire therapie 2014
▪️Acupunctuur 2015
▪️Buteykotherapie 2015
▪️Orthomoleculaire therapie 2017-2019
▪️Hartcoherentie 2018
▪️Stichting Cardiozorg 2019-heden
▪️Mindfulness training speciaal voor ME en LC patienten 2023

De jaartallen kunnen hier en daar niet kloppen want ik groef diep in mijn herinnering.

Ik ben ook wel eens een tijd behandelmoe geweest en zonder behandelaar geweest. Na de buteykotherapie in 2015 waaraan ik door slechte begeleiding fors geïrriteerde borstspieren overhield, hield ik het twee jaar voor gezien, nadat ik sinds 2008 continu op zoek was geweest naar dé behandelaar die mij kon genezen. Niet wetend dat die nog niet bestond.

In die beginjaren legde ik het beter worden geheel bij mijzelf. Aangezien er geen genezende behandeling bestond, was het aan mij de puzzel die ik ben op te lossen en alles wat enigszins plausibel klonk uit te proberen.

Evengoed liet ik veel aan me voorbij gaan. Alexander Concept en Anders Leven (wat niet veel afwijkt van Gupta en dát had ik al uitgeprobeerd) besloot ik ook niet te gaan volgen ondanks dat ik het onvoorstelbaar keer en dwingend aangeraden kreegdoor “gehersenspoelde” aanhangers die vaak niets van ME wisten.

De meeste, regelmatig  behoorlijk vage, tips die ik van buitenstaanders kreeg, legde ik ook naast me neer.  Voor mij geen kruidenkuur bij een Chinees mannetje (de bewoordingen van de kennis die het aanbeval) en ook van kleurentherapie zag ik de zin niet in.

Gaandeweg is mijn bereidheid om iets, buiten mijn huidige behandeling, uit te proberen tot nul gedaald. Ik ben op de hoogte van neurofysics in Australië (NPT) of waterstoftherapie in de VS. Maar ik kan deze behandelingen niet betalen én ben te slecht om ernaar toe te reizen.  Ik dacht eerst maar eens af hoe het die patiënten een paar jaar na de behandeling vergaat.

Eerlijk gezegd ben ik ook lamgeslagen door mijn ziekte-ervaringen van de afgelopen vier jaar. In 2020 en 2021 was ik zo afgegleden dat ik dacht dat het mijn einde zou worden.

Dat gebeurde niet maar de herbouwde veerkracht en beweegruimte is zo fragiel dat ik geen enkel risico meer durf te nemen die verplaatsingen naar het buitenland of regelmatige artsbezoeken hier in Nederland inhouden.

Ik houd het voor nu bij de telefonische consulten met mijn huidige behandelaar, van wie ik veel leerde en in wie ik nog steeds veel vertrouwen heb. En ik wacht de wetenschap af. Maar hoop om beter te worden heb ik al lang niet meer. Ik zal me moeten verzoenen met wat het leven me nu te bieden heeft.

Tekening: Martine

Het medicijn waarmee ik vooruitgang boek

Gebruikerservaring Low Dose Abilify

Na 2,5 jaar met ernstige ME, ervaar ik de laatste tijd verbetering. Een medicijn dat ik off label slik (Low Dose Abilify), maakt dat ik letterlijk uit mijn graf klim. Mijn leven speelde zich namelijk 24 uur per dag in het donker en in één ruimte af, in alles afhankelijk van Mischa.

Ik lig daar nog steeds maar nu met de gordijnen open en met uitstapjes naar beneden en soms zelfs naar buiten. Ik loop wat heen en weer en voel dat mijn spieren weer sterker worden.

🔹Verwachtingen
Hoewel ik bij de start van dit medicijn lage verwachtingen had, ik heb immers al zóveel geprobeerd, zijn die verwachtingen er door deze vooruitgang nu wel.

Er zijn ook veel vragen. Hoe lang werkt dit? Tot welk niveau kan ik verbeteren? Hoe ga ik om met een eventuele terugslag? Ik knabbel nu aan een leven met meer zelfstandigheid en geen weldenkend mens wil terug natuurlijk.

Maar laat ik eerst eens voor ik ver de onzekere toekomst inkijk, kijken naar het hier en nu en mijn ervaring met Abilify.

🔹Begin
Sinds begin februari slik ik het in een vloeibare dosis. Het advies was om te beginnen met 0,1 ml en vandaaruit elke twee weken op te hogen tot een maximale dosis van 1 tot 2 ml. Ik begon echter lager en startte met een druppel.

Wat de maximale dosis is, verschilt voor elke gebruiker en moet worden ervaren. Merk je een terugval na een verhoging, dan kun je een dosis teruggaan. Dat zou dan jouw optimale dosis zijn.

🔹Opbouwfase
Ik zit nog steeds in de opbouwfase en ben beland bij 1,1 ml. Omdat mijn behandelaar verwacht en hoopt er meer uit te kunnen slepen bij mij, blijf ik verhogen. Maar wel heel voorzichtig.

🔹Werkt het nu wel of niet?
Ik verhoog langzamer dan veel gebruikers om mij heen. Soms blijf ik expres een week of vier op een dosis, gewoon om mijn lijf en geest de tijd te geven zich aan te passen aan wat er gebeurt.

Want er gebeurt veel. Eerst trouwens niet. In het begin dacht ik cognitief iets te verbeteren. Maar het was zo minimaal dat ik twijfelde. Werkte het nu wel of niet? Pas bij 0,5 ml, ik gebruikte het toen al bijna vier maanden, merkte ik substantiële verbetering.

🔹Vooruitgang
‘Ineens’ trok de mist op in mijn hoofd en werd de druk op mijn hersenpan minder. Bij vlagen voelde ik energie. Ging ik douchen, normaal een zeer energie slurpende PEM veroorzakende bezigheid waar ik bovendien hulp bij nodig had. Nu kon ik me zittend zelfstandig afsoppen.

Zo breidde ik uit. Dagelijks mijn tanden kunnen poetsen in de badkamer, in plaats van liggend in bed. Af en toe naar beneden kunnen gaan met de traplift. In bed liggen met de gordijnen open. Bezoek ontvangen.

🔹Bijwerkingen
Die zijn er ook. Gelukkig ben ik niet kilo’s aangekomen zoals veel lotgenoten (wel een paar). Wel ben ik over de hele linie ongeremder geworden. Impulsiever. Ik koop sneller iets. Niet vreemd als je bedenkt dat Abilify ‘iets’ met de dopamine niveaus in je brein doet.

🔹Kijk uit
Hoe verleidelijk is het nu om gillend de wereld in te rennen. Maar ik doe het niet. Ik lees iets te vaak dat het bij mensen ‘ineens’ niet meer werkt.

Hoe het werkt is trouwens onbekend. Dus is het valse energie die wordt opgewekt? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik nog steeds PEM krijg. Weliswaar korter en minder fel, maar toch. Bovendien moeten lijf en brein aan alles weer wennen. Dus ik kan niet eens zomaar de draad oppakken. Alles moet zorgvuldig uitgedacht worden.

🔹Nog steeds ME
Want laat het duidelijk zijn. Ik heb nog steeds ME en ben nog steeds hartstikke ziek. Alleen ervaar ik op alle fronten verbetering. En dat is gezien het niveau waarop ik functioneerde een groot goed.

🍀 Martine

afbeelding: Thoughts on hope – Christina Baltais, meer van haar werk op Instagram: @wordsasmedicine

Hoe is het als je “opeens” weer meer kunt?

Ze zeggen wel eens dat je fietsen nooit verleert. Dat zijn bewegingen die ingesleten zijn, makkelijk worden opgepakt als je ze weer gaat doen en dat dat zo is voor heel veel handelingen die je miljoenen keren eerder uitvoerde. Mijn ervaring is echter anders.

Het hebben van ME wordt wel eens vergeleken met NAH (niet aangeboren hersenletsel). NAH kan ontstaan door diverse oorzaken, denk aan een tia, ongeluk, een beroerte of zuurstoftekort. Maar ook als gevolg van neurologische aandoeningen als MS en Parkinson. ME kan daar denk ik aan worden toegevoegd.

Handelingen die ik jarenlang automatisch deed, zijn sinds ik ME heb, behoorlijk ingewikkeld geworden en bestaan uit ontelbaar veel stapjes die ik allemaal moet bedenken alvorens ze uit te voeren.

Des te moeilijker is het dat ik snel het overzicht kwijt raak. Razend irritant, vroeger werkte ik als kok en kookte ik 10 gerechten tegelijk. Nu kan ik hooguit één ding doen, handelingen achter elkaar en niet tegelijkertijd.

De meest mensen met ME herkennen dit vast. Je raakt snel de kluts kwijt, hebt moeite met overzicht en concentratie, je bent niet meer stressbestendig en je krijgt bovendien stress van activiteiten die bij gezonde mensen geen stress veroorzaken.

Het goede nieuws is natuurlijk dát ik weer iets kan doen, ook al is het “maar” een handeling per keer. Dat is behoorlijk mindblowing voor iemand die 2,5 jaar in het donker lag. Maar het is ook vermoeiend en heftig.

Al die jaren hoefde ik me niet druk te maken over de praktische aspecten van het leven. Nu met een mantelzorger die uitvalt, zit ik ineens in een snelkookpan vol handelingen als koffie- en theezetten, kleding pakken, op tijd eten pakken uit de vriezer, bedenken wat we daarbij eten: rijst of pasta. In de vriezer kijken of die rijst of pasta op voorraad is of afgekookt met er worden (wat een brug te ver is)….

Het zijn gedurende de dag ineens talloze momenten waarop je bedenkt iets te gaan doen, hoe je dat uitvoert en in welke volgorde, hoe laat het dan moet gebeuren en dat je dus ook de tijd in de gaten moet houden.

De complexiteit daarvan is wellicht moeilijk voor te stellen voor een brein dat volledig functioneert.

Zoals een lotgenoot zei: “het zijn allemaal hersendelen die ineens weer actief moeten worden.”

Dat geeft een gevoel alsof mijn brein ontploft, hoe fijn het ook is dát ik nu soms weer zelf koffie kan zetten. Daarom kocht ik een cafetiere. Daarvan snap ik tenminste hoe het werkt.

Martine

Heel erg blij zijn

Bij de start van elk nieuw medicijn kijk ik met angst en beven naar de bijsluiter. Ik slik mega veel medicatie en ik ben de afgelopen jaren door enorm heftige bijwerkingen gegaan. Om regelmatig na weken – soms maanden – opbouwen en slikken te moeten inzien dat een medicijn behalve veel ellende, niets opleverde.

Maar toch blijf ik proberen. Met een aandoening als ME is het vaak helaas nog volslagen onduidelijk waarom iets bij de ene patiënt wel aanslaat en bij de andere patiënt niet.

Voor de wijsneuzen: ik slik nooit zomaar iets en probeer niets in mijn eentje uit maar word hierin begeleid door een van de weinige ME-specialisten die Nederland rijk is.

Afijn. Terug naar de bijwerkingen. Toen ik deze bijsluiter las, werd ik zowaar hoopvol. Ik wil héél graag heel erg blij zijn. En ik wil ook best dingen zien, voelen of horen die er niet zijn, aangezien mijn leven beperkt wordt tot de slaapkamer.

Helaas. Deze bijwerkingen bleven uit. Eigenlijk alle bijwerkingen tot nu toe. Dat is best een zeldzaamheid. Bovendien lijkt dit medicijn gewoon te doen wat het moet doen: mijn spieren uit de 24-uurs kramp te halen.

Na 4 dagen slikken is de stand: beter slapen, beter kunnen ontspannen en minder pijn. En daar word ik vanzelf heel erg blij van. Snap ik ineens dat dát in de bijsluiter staat.

Waarom geen operatie?

Hugo heeft een waslijst aan diagnoses. Naast zeer ernstige ME, POTS/OI, dysautonomie, beperkte cerebrale bloedcirculatie heeft hij ook CCI/AAI.

CCI en AAI heb ik al vaker genoemd hier omdat diverse vriendinnen van mij hieraan zijn of worden geopereerd in Barcelona. Deze operatie houdt een gedeeltelijke of volledige fixatie van de nek in. Een deel van de zeer ernstige ME-patiënten heeft ook deze diagnoses.

CCI is heel simpel gezegd instabiliteit van het gewricht dat de nek aan de schedel verbindt, extreem slappe nekkbanden dus. AAI betekent een extreme mobiliteit van verschillende nekwervels.

🔹Heb je CCI en AAI dan is je nek gammel met te veel beweeglijkheid en de nekwervels drukken tegen de hersenstam aan. Met levensgevaarlijke gevolgen.🔹

Hugo is in 2019 met een team van paramedici naar Londen gereisd voor een upright MRI-scan. Die reis was enorm risicovol en met gevaar voor zijn leven.

De scans zijn naar de specialist in Barcelona gestuurd en vandaaruit kwam de diagnose CCI/AAI. Een volledige fixatie van de nek zou nodig zijn.

Van meerdere kanten kwam de afgelopen weken de logische vraag:

🔹Waarom wordt Hugo niet geopereerd aan CCI/AAI en waarom wordt daar geen geld voor ingezameld? 🔹

Hugo was in 2019 al te slecht voor een dergelijke operatie. En dat is niet verbeterd.

Mensen met zeer ernstige ME hebben daarnaast vaak allerlei andere aandoeningen en raken op een bepaald moment buiten het directe zicht van artsen. Ze kunnen niet meer naar een behandelaar gaan en het enge is dat ook artsen die gespecialiseerd zijn in ME, zelden patiënten als Hugo zien. Je bent dan aan de goden overgeleverd.

Inzameling van geld is nodig om (niet vergoede) behandelingen vanuit huis te kunnen betalen en verdere aanpassingen te kunnen doen gericht op iets meer comfort voor Hugo. Ik hoop dat jij daaraan wilt bijdragen.🙏💙

👉 Doneren kan hier: Help Hugo

Foto van paar jaar geleden, afkomstig van de website https://nl.helpsavehugo.com/

Waarom geen financiële steun?

💙 Inzamelingsactie Help Hugo! 💙

Gisteren kreeg ik een bericht van iemand die schreef bijna niet te kunnen geloven dat iemand die zó ziek is, niet financieel ondersteund wordt.

Dat kun je toch gewoon aanvragen?”

Ja. Aanvragen kan altijd. Maar het krijgen is een tweede.

🔹Welkom in het ME-universum

📎Waar onkunde van artsen vaak leidt tot vooroordelen;
📎Waar kennis over leven met (zeer) ernstige ME niet aanwezig is bij (para)medici & zorgverleners;
📎Waar overtuigingen vanuit de psychiatrie leiden tot het tegenhouden van het toekennen van levensreddende zorg;
📎Waar wordt vastgehouden aan verouderde ME-protocollen, ook al zijn die al lang achterhaald door wetenschappelijke feiten;
📎Waar de kennis van die paar ME-specialisten die er wel zijn, van tafel wordt geveegd.

🔹 Langdurige zorg
Langdurige zorg kan in Nederland worden aangevraagd bij het CIZ. En dat vormt in dit geval een probleem.

“Zijn ziektebeeld – M.E., CCI, POTS – geeft volgens het CIZ geen somatische aanleiding voor het feit dat Hugo 24/7 zorg en nabijheid nodig heeft. Zijn ziektebeeld, zo vinden zij, is het gevolg van psychische problematiek. Mensen met psychische problematiek ontvangen geen financiële steun via het CIZ.”

Grof gezegd: zak maar weg in je eigen stront.😔

🔹 Rechtszaak
Eerder deed de rechter een uitspraak in het voordeel van Hugo. Er werd per direct een noodvoorziening toegekend van 7 dagen per week 24/7 intensieve zorg. Dat moet worden uitbetaald door het CIZ.

🔹Nul euro
Alleen is dat nog steeds niet geregeld. Er volgden tussentijds twee ziekenhuisopnames en een verhuizing. Zijn nieuwe huis en vooral de kamer waar Hugo 24/7 ligt, moest worden aangepast aan de vele overgevoeligheden van Hugo.

Kortom: zijn zorg, behandelingen & de aanpassing van het huis zijn niet gefinancierd door het CIZ.

🔹Waarom 24/7 zorg?
“Hugo behoort tot de groep meest ernstig zieke ME-patiënten. Te ziek om goed te kunnen converseren, te ziek om mensen in zijn omgeving te verdragen, te ziek om licht, geluid, kleding of dekens te verdragen.”

Hugo “kan niet zelf plassen, niet goed zelf eten (vloeibaar), niet zelf van houding veranderen en niet adequaat hulp inroepen, wat levensgevaarlijk is.”

🔹Verzorgster Lisa over Hugo
“Ik verzorg Hugo noodgedwongen 24/7. Anders zou hij doodgaan.”

“Ik poets zijn tanden (wat vaak dagen lang niet mogelijk is, laat staan hem wassen), veeg zijn billen en voer hem eten. Ondertussen kan ik vaak de wc niet doortrekken of geen gebruik maken van de badkamer, keuken of lampen in huis, in verband met de verwoestende sensorische overprikkeling (….)”

En zo’n patiënt krijgt nul financiële ondersteuning. Sterker nog, Lisa moet voor hem blijven knokken, rechtszaak na rechtszaak. Wat onvoorstelbaar veel stress oplevert.

Snap jij dit? Ik niet.😳

Voor iedereen die al doneerde: 1000 maal dank. Je maakt een wereld van verschil. We hebben al bijna € 2000 opgehaald! 🙏❤️

Voor iedereen die niet kan doneren, delen is ook geweldig 🙏❤️

👉Doneren kan via deze link: Help Hugo


Citaten & foto’s afkomstig van https://www.facebook.com/helpsavehugo/

Ervaringen bij de VermoeidheidKliniek

ME-patiënt Jochem plaatste in mei een mailwisseling online die hij voerde met de Vermoeidheidkliniek. Zijn ervaringen met de VK zijn voor velen herkenbaar.
De VK pronkt op Social Media met verbetercijfers die onrealistisch zijn maar halen zo wel patiënten naar binnen. Dat de behandeling voor ME patiënten helemaal niet zo succesvol is, geven ze niet toe.


Ze gooien mensen die chronisch moe zijn op één hoop met ME-patiënten. Ze misten in het geval van Jochem een aantal zeer belangrijke signalen m.b.t. chronische pijn, en hij ging van de behandeling zó achteruit dat hij bedlegerig werd. Hij heeft de VK hier meerdere malen op aangesproken maar werd niet serieus genomen.

‘one size fits all’.

Ik ben zelf een jaar onder behandeling bij het VK geweest, toentertijd nog VermoeidheidCentrum geheten. Ik ben in dat jaar enorm achteruit gegaan. Ik kreeg geen enkele support. Als ik aangaf verder in mogelijkheden te zakken was de enige reactie dat ik psychische hulp moest zoeken om ‘mijn nieuwe werkelijkheid’ te accepteren. Ik heb een jaar lang dagelijks een soort dagboek moeten invullen met klachtenregistratie. Het doel was dat je dan feedback zou krijgen. Die heb ik nooit ontvangen. Ook niet nadat ik daar een klacht over had ingediend. Ik heb van een andere patiënt toentertijd het behandelplan ingezien, zij verschilde in ernst en aard van klachten flink van mij. Het plan was evenwel identiek, ‘one size fits all’.

De VK beweert een geschikte behandelplek te zijn voor ME-patiënten, alleen het gebrek aan een onderscheid na aanmelding tussen patiënten die chronisch moe zijn en echte ME-patiënten is een probleem. Het pleit voor ze dat ze niemand met vermoeidheidsklachten wegsturen, maar dat maakt ze tevens niet meteen hét expertisecentrum voor ME. ME is geen chronische vermoeidheid.

Jochem heeft de mailwisseling tussen hem en de VK online gezet. De VK sommeert hem nu deze mailwisseling binnen 3 dagen te verwijderen. Of zij dit mogen doen, wordt nu uitgezocht. Tot die tijd is het denk ik goed dat zoveel mogelijk mensen weten wat er gaande is.

Deze reactie van VK is typerend. Patiënten die kritische vragen over via Twitter stelden, zijn zonder pardon geblokkeerd.

In een wereld waarin ME-patiënten gebrek aan zorg hebben, is het ook noodzakelijk zeer kritisch te zijn over het niveau van de zorg die wél wordt aangeboden. VK is een zeer commerciële instelling, patiënten betalen een forse eigen bijdrage en dan mag het niet zo zijn dat vragen over de effecten van de behandeling worden genegeerd.

Het blog van Jochem: mijn ervaringen bij de VermoeidheidKliniek

Word je bewust van ME (2)

Het is ME-awareness week. In aanloop naar wereld-ME dag op 12 mei vragen ME-patiënten wereldwijd aandacht voor hun situatie.

Wij zijn niet lui of moe maar ziek. Het moeilijkste van leven met ME vind ik de totale uitzichtloosheid van mijn situatie. Natuurlijk benader ik alles zo veel mogelijk positief, geniet ik van mijn vriend, mijn kind, mijn katten. Maar ik voel me ook verbannen uit mijn eigen leven en ik heb geen zicht op verbetering. De wereld wordt steeds kleiner.

Het volhouden van iets, lukt vaak omdat het eindig is. Weten waar je naar toe werkt, kan motivatie geven. Maar dit duurt maar en duurt maar, al sinds 2008! Een reële kans op genezing geeft misschien kracht. Maar wie geeft mij die kans? Ik zit vast in een soort niemandsland en maak er het beste van, droom van de dag dat ik zonder nadenken gewoon de deur achter me dicht trek, op pad ga, om mijn ding te doen, wat dat ook mag zijn.

De kans dat dit gebeurt is net zo klein als de Staatsloterij winnen. En het wordt tijd dat we dit erkennen en uitspreken: dat miljoenen ME patiënten wereldwijd vastzitten in een afschuwelijke en in sommige gevallen mensonterende situatie. 

Ziekzijn tast niet alleen mijn lichaam aan maar ook mijn brein en wie ik ben. Hoewel ik enorm geniet van wat nog steeds lukt (schrijven!) voel ik me een schaduw van de vrouw die ik ooit was. In de zwartste momenten voelt het alsof mijn leven als zand tussen mijn vingers glipt.  Soms vraag ik me dan af of het nog wel de moeite waard is. Het vooruitzicht elk jaar wat slechter te worden tot ik alleen nog maar in het donker in bed kan liggen, stemt niet vrolijkmakend.

Het is tijd voor verandering, onderzoek en betere zorg voor ME!