Deze vakantie las ik me helemaal een slag in de rondte. Enerzijds omdat dit zowat de enige activiteit was die lukte, anderzijds omdat ik een heerlijke stapel boeken bij me had die maakten dat het vreetlezen alleen werd gestopt door af en toe iets in mijn mond te stoppen of om mijn grote teen in het zwembad te dompelen.

Alles bij elkaar heb ik meer dan 2000 pagina’s gelezen in twee weken tijd. Dat is een prestatie van formaat voor iemand met een permanent brainfog. Of ik ook alles onthoud is de vraag, maar ik kan wel navertellen wat ik las en de moeite waard vond.

De Cazalets
Via Instagram wees iemand mij op de 5-delige serie van Elizabeth Jane Howard over de familie Cazalet, geïnspireerd op haar eigen familie. Denk Downton Abbey maar dan een tijdspanne verder en in boekvorm. De reeks begint eind jaren ’30 met Lichte jaren. Hierin maken we kennis met de verschillende generaties Cazalet. Elk jaar komen de grootouders, hun kinderen en kleinkinderen in de zomermaanden bij elkaar op het familielandgoed Home Place, vlak buiten Londen. Het zijn letterlijk lichte jaren: deze mensen uit een ‘goede familie’ en met veel geld hebben niet zo veel waar ze zich druk om maken, anders dan wat ze aan moeten bij het diner, hier en daar een stiekeme affaire en wat beslommeringen met het personeel. Maar heel langzaam slaat de sfeer om. Hitler komt aan de macht en dat beïnvloedt sluipenderwijs het dagelijks leven van deze familie.

In het tweede deel, Aftellen, is het inmiddels 1939. Hitler is Polen binnengevallen en alle vrouwen en kinderen van de familie zijn geëvacueerd naar Home Place. Het is klaar met de lichtzinnige pret, Engeland stevent op een oorlog af en dat beïnvloedt iedereen in de familie. De mannen melden zich voor de dienst, het familiebedrijf heeft te lijden onder de oorlog en de tienermeisjes in de familie zien hun zorgeloze jeugd in het water vallen.

In Verwarring, het derde deel van de serie krijgt de familie te maken met voedselschaarste, chaos, vermissingen en ziekte. Het meeste personeel op Home Place is verdwenen, de oorlog in, en de vrouwen moeten zich zelf zien te redden. Het dagelijks leven is niet te vergelijken met hoe het ooit was.

Ja, veel meer kan ik niet zeggen, anders ga ik spoilers weggeven. Maar geloof me, het is een verslavende reeks, goed geschreven en geeft een mooi tijdsbeeld van een veranderende wereld. Na het dichtklappen van deel 3 had ik een enorm probleem: ik had deel 4 en 5 niet! Ik hád ze natuurlijk als e-book kunnen kopen om meteen verder te lezen. Maar met deze serie wil ik echte boeken in mijn handen houden. Dus ik zocht en vond via bol tweedehands exemplaren en meteen na thuiskomst lagen ze daar op me te wachten. Nu bewaar ik de laatste twee delen tot mijn volgende vakantie: over twee weken ga ik een midweekje weg met mijn moeder en zus en stort ik mij op deel 4 en 5. Ik kan niet wachten.

Goed de Cazalets, deel 1,2 en 3 waren dus verslonden, en toen?

Hotel Claremont van Elizabeth Taylor (nee, niet de actrice) is een wat zwaarmoedig maar ook aandoenlijk boek over de onwaarschijnlijke vriendschap tussen de bejaarde mevrouw Palfrey en de jonge schrijver Ludo. Naar het schijnt was het in de jaren ’60 de gewoonte onder de wat rijkere bejaarden om hun intrek te nemen in een hotel om daar hun laatste fase door te brengen, elkaar ondertussen de maat nemend en hopend dat incontinentie geen einde maakte aan het verblijf.

Want het is een hotel en geen verzorgingshuis. Voor de eigenaar een makkelijke manier om inkomsten te vangen, voor de bejaarde inwoners een soort hel van telkens terugkerende maaltijden, irritante medebewoners die elkaar aftroeven en vooral veel eenzaamheid. Want ze kunnen nergens anders heen.

Mevrouw Palfrey woont nog niet zo lang in het hotel als ze tijdens een wandelingetje onderuit gaat en gered wordt door de jonge schrijver Ludo. In ruil voor zijn reddingsactie vraagt ze hem of hij haar gezelschap wil houden tijdens de maaltijd in het hotel. De afgunstige blikken van de medebewoners doen haar goed, van het een komt het ander en voor ze het weten doet Palfrey alsof Ludo haar kleinzoon is, terwijl Ludo niets ontziend notities maakt, omdat hij in de aftakelende en niets vermoedende mevrouw Palfrey een prachtig onderwerp van een roman ziet.

Wat volgt is een vreemde vriendschap die niet gelijk is maar toch beide partijen meer raakt dan ze doorhebben. Het eind was droef en plotseling en liet me wat verward achter. Geen vrolijk boek, wel een opmerkelijk boek vol ironie en droefenis.

Ik houd de dame die mij de tip gaf van de Cazalets strak in de gaten, want ook De moordenaar, de advocaat en de schrijver. Over het boek dat Harper Lee nooit schreef ken ik via haar. Dit boek van Casey N. Cep gaat in op het boek dat Harper Lee jaren aan het voorbereiden was maar nooit schreef. In de jaren 70 werd in Alabama ene dominee Maxwell beschuldigd van moord op vijf familieleden. De man had de nare gewoonte levensverzekeringen af te sluiten op de mensen in zijn omgeving en ze vervolgens uit de weg te ruimen. En hoewel hij vanaf het eerste moment verdacht werd, lukte het door toedoen van zijn advocaat Tom Radney, nooit hem te veroordelen.

Bij de begrafenis van het laatste slachtoffer wordt de dominee neergeschoten. Met honderden getuigen van deze moord, weet de moordenaar van de dominee toch vrij te komen. Want de opportunistische Tom Radney, die met het overlijden van zijn belangrijkste cliënt dringend op zoek was naar een nieuwe inkomstenbron, verdedigt nu zijn moordenaar.

Harper Lee, de wereldberoemde schrijfster van To kill a mockingbird kampte jarenlang met een writersblock na haar debuut. Als ze hoort over de moord op de dominee raakt ze gefascineerd door het verhaal, en vestigt ze zich in Alabama om zich in deze zaak te verdiepen, vast van plan er een boek over te schrijven. Jaren van onderzoek volgden, maar het boek kwam er nooit. Voor Harper Lee was de dominee uiteindelijk net zo ongrijpbaar als hij voor de rechterlijke macht was.

Casey Nep dook in alle oude bronnen, waaronder het materiaal dat Harper Lee heeft verzameld en alle dossiers die via de familie van advocaat Tom Radney zijn verstrekt en schreef een ademloos debuut. In drie delen volgen we achtereenvolgens de dominee op zijn moordpartijen, de advocaat op zijn carrièrepad en Harer Lee met al haar twijfels en ambities. Daaromheen krijgen we lessen over de Amerikaanse rassenkwestie, de geschiedenis van levensverzekeringen en de opkomst van true crime boeken.

Wat ik buiten dit alles heel boeiend om te lezen vond was de ontstaansgeschiedenis van In cold blood van Truman Capote, die een jeugdvriend van Lee bleek te zijn. Harper Lee heeft een enorm aandeel geleverd aan dit boek en wellicht probeerde ze met de geschiedenis van de dominee ook een dergelijk true crime boek te schrijven, wat haar nooit is gelukt.

Wat een boek. Je leest het ademloos en in één teug uit.

Ja en toen was de vakantie voorbij. Natuurlijk las ik gewoon door. Binnenkort plaats ik een review van de laatste Elizabeth Gilbert, Stad van meisjes.

Het lijkt wel alsof er nooit een eind aan komt aan de stapel boeken die ik wil lezen. Mijn leeshonger doet me voortdurend boeken reserveren bij de bieb en die staan daar dan sneller klaar dan me lief is, omdat de stapel die ik nog moet lezen en die al in huis is, al torenhoog is. Leesstress die iedere lezer zal herkennen. Wat las ik de afgelopen tijd wat de moeite waard was?

Wij tegen jullie – Fredrik Backman

In dit vervolg op ‘Björnstad‘ is het opnieuw een schokkende gebeurtenis die de stad verdeelt. Het boek gaat verder waar het eerste deel eindigt. Na de ontknoping van de verkrachting door een sterspeler van een stadsgenoot, is het ijshockeyteam van Björnstad geminimaliseerd. De meeste spelers zijn overgestapt naar het team van de naburige stad Hed en het voorbestaan van de ijshockeyclub in Björnstad is onzeker. Door de manipulatie van een plaatselijke politicus lukt het om een sponsor voor de club te vinden en wordt er een nieuw team samengesteld. Een team samenstellen is één ding, daar een sterteam van te maken is een grotere uitdaging. Zeker omdat nog voor de selectie van start gaat opnieuw een gebeurtenis de stad in tweeën splijt.

Dit tweede deel is los te lezen van het eerder verschenen deel. Ook dit vond ik een prachtig boek. En ook dit is geschreven vanuit steeds wisselend perspectief. Dat maakt in het begin een beetje een rommelige indruk maar went snel. Omdat Backman er overduidelijk voor heeft gekozen dat dit deel los te lezen moet zijn van het eerder verschenen Björnstad wordt er wel erg veel uitgelegd, iets te veel naar mijn zin.

Zeker een aanrader. Al hoop ik wel dat Backmann hierna iets schrijft met een andere stad in de hoofdrol, want dit tweede deel voelt wel een beetje als een herhaling van hetzelfde trucje: een verdeelde stad na de onthulling van heftige gebeurtenissen.

De onsterfelijken – Chloe Benjamin
Dankzij Instagram werd ik op dit boek gewezen. Ik kende de auteur niet maar wat een schrijftalent! In ‘De onsterfelijken’ volgen we vier broers en zusters uit het gezin Gold die voor de lol in hun jeugd naar een helderziende gaan. Tijdens een individueel consult krijgen zij hun sterfdatum te horen. Eenmaal thuis houden ze die datum allemaal voor zich en proberen het naast zich neer te leggen. Toch heeft die kennis over hun sterfdatum grote invloed op hun levens en alle keuzes die ze maken.

We volgen de levens van Simon, Klara, Daniel en Varya in de volgorde van hun sterfdata. Een beetje luguber maar heel fascinerend uitgangspunt en een prachtige roman over familie en lot en wat je kunt doen om je lot te ontlopen. Ga je juist riskant en op het randje leven, probeer je elk risico te vermijden om aan je lot te ontsnappen, probeer je het lot te bedotten door degene die je het voorspelt de mond te snoeren of zoek je afleiding in een magische wereld?

Ik vond niet elk personage even interessant, met name Daniel vond ik erg vlak en er wat bekaaid van afkomen maar het boek leest als een trein. Bovendien vind ik de vraag of het vooraf weten van je sterfdatum werkt als een selffulfilling prophecy erg interessant. Chloe Benjamin gaat op mijn lijst van auteurs waar ik alles van wil lezen.

De verdwijning van Stephanie Mailer – Joel Dicker
Dit derde boek van Joel Dicker deed me wat aan het werk van Agathie Christie denken: er is een moord (in dit geval een viervoudige moord van jaren geleden), de detective stuit op een probleem (de moord blijkt anders in elkaar te zitten dan gedacht) en tijdens het oplossen vallen er opnieuw doden en maak je als lezer kennis met alle verdachten en personages en kun je zelf aan het puzzelen tot er op het laatst iets uit de grote hoed wordt getoverd en het toch allemaal heel anders in elkaar steekt dan je dacht.

In dit geval wordt rechercheur Jesse Rosenberg die op het punt staat met pensioen te gaan, door journaliste Stephanie Mailer gewezen op onvolkomenheden. De eerste door Jesse opgeloste moordzaak ooit twintig jaar geleden, steekt anders in elkaar dan hij dacht. Ze wil niet vertellen wát er aan de hand is maar belooft later contact met hem op te nemen. Een paar dagen later blijkt ze te worden vermist en Jesse neemt contact op met zijn oude partner Derek Scott om opnieuw te duiken in de viervoudige moord op de burgemeester van het stadje Orphea, zijn vrouw en zoon en een toevallige voorbijgangster. Ook proberen ze Stephanie Mailer op te sporen.

Dit is het derde boek van Dicker wat ik las. Over zijn eerste boek ‘De waarheid over de zaak Quebert’ was ik lyrisch. Zijn tweede boek ‘Het boek van de Baltimores‘ vond ik wat tegenvallen en bij vlagen wat saai. En dit? Tja, ik ben wat dubbel. Dicker kan zeker schrijven en ik las het boek in vier dagen uit, dat zegt wel iets want het is meer dan 600 pagina’s dik. Maar tegelijkertijd vond ik sommige personages erg over de top. Bovendien stoorde ik me vaak aan houterigheid van de dialogen, zo praten mensen niet met elkaar!

Neemt niet weg dat het een lekker vreetleesboek is.