Ik schreef een recensie voor ME Centraal over het boek van Annelies Gramsma. Ik kan het van harte aanbevelen♥️.
Lees hier de recensie
Recensie
Categorie: recensie
Leesvoer!
Deze vakantie las ik me helemaal een slag in de rondte. Enerzijds omdat dit zowat de enige activiteit was die lukte, anderzijds omdat ik een heerlijke stapel boeken bij me had die maakten dat het vreetlezen alleen werd gestopt door af en toe iets in mijn mond te stoppen of om mijn grote teen in het zwembad te dompelen.
Alles bij elkaar heb ik meer dan 2000 pagina’s gelezen in twee weken tijd. Dat is een prestatie van formaat voor iemand met een permanent brainfog. Of ik ook alles onthoud is de vraag, maar ik kan wel navertellen wat ik las en de moeite waard vond.
De Cazalets
Via Instagram wees iemand mij op de 5-delige serie van Elizabeth Jane Howard over de familie Cazalet, geïnspireerd op haar eigen familie. Denk Downton Abbey maar dan een tijdspanne verder en in boekvorm. De reeks begint eind jaren ’30 met Lichte jaren. Hierin maken we kennis met de verschillende generaties Cazalet. Elk jaar komen de grootouders, hun kinderen en kleinkinderen in de zomermaanden bij elkaar op het familielandgoed Home Place, vlak buiten Londen. Het zijn letterlijk lichte jaren: deze mensen uit een ‘goede familie’ en met veel geld hebben niet zo veel waar ze zich druk om maken, anders dan wat ze aan moeten bij het diner, hier en daar een stiekeme affaire en wat beslommeringen met het personeel. Maar heel langzaam slaat de sfeer om. Hitler komt aan de macht en dat beïnvloedt sluipenderwijs het dagelijks leven van deze familie.
In het tweede deel, Aftellen, is het inmiddels 1939. Hitler is Polen binnengevallen en alle vrouwen en kinderen van de familie zijn geëvacueerd naar Home Place. Het is klaar met de lichtzinnige pret, Engeland stevent op een oorlog af en dat beïnvloedt iedereen in de familie. De mannen melden zich voor de dienst, het familiebedrijf heeft te lijden onder de oorlog en de tienermeisjes in de familie zien hun zorgeloze jeugd in het water vallen.
In Verwarring, het derde deel van de serie krijgt de familie te maken met voedselschaarste, chaos, vermissingen en ziekte. Het meeste personeel op Home Place is verdwenen, de oorlog in, en de vrouwen moeten zich zelf zien te redden. Het dagelijks leven is niet te vergelijken met hoe het ooit was.
Ja, veel meer kan ik niet zeggen, anders ga ik spoilers weggeven. Maar geloof me, het is een verslavende reeks, goed geschreven en geeft een mooi tijdsbeeld van een veranderende wereld. Na het dichtklappen van deel 3 had ik een enorm probleem: ik had deel 4 en 5 niet! Ik hád ze natuurlijk als e-book kunnen kopen om meteen verder te lezen. Maar met deze serie wil ik echte boeken in mijn handen houden. Dus ik zocht en vond via bol tweedehands exemplaren en meteen na thuiskomst lagen ze daar op me te wachten. Nu bewaar ik de laatste twee delen tot mijn volgende vakantie: over twee weken ga ik een midweekje weg met mijn moeder en zus en stort ik mij op deel 4 en 5. Ik kan niet wachten.
Goed de Cazalets, deel 1,2 en 3 waren dus verslonden, en toen?
Hotel Claremont van Elizabeth Taylor (nee, niet de actrice) is een wat zwaarmoedig maar ook aandoenlijk boek over de onwaarschijnlijke vriendschap tussen de bejaarde mevrouw Palfrey en de jonge schrijver Ludo. Naar het schijnt was het in de jaren ’60 de gewoonte onder de wat rijkere bejaarden om hun intrek te nemen in een hotel om daar hun laatste fase door te brengen, elkaar ondertussen de maat nemend en hopend dat incontinentie geen einde maakte aan het verblijf.
Want het is een hotel en geen verzorgingshuis. Voor de eigenaar een makkelijke manier om inkomsten te vangen, voor de bejaarde inwoners een soort hel van telkens terugkerende maaltijden, irritante medebewoners die elkaar aftroeven en vooral veel eenzaamheid. Want ze kunnen nergens anders heen.
Mevrouw Palfrey woont nog niet zo lang in het hotel als ze tijdens een wandelingetje onderuit gaat en gered wordt door de jonge schrijver Ludo. In ruil voor zijn reddingsactie vraagt ze hem of hij haar gezelschap wil houden tijdens de maaltijd in het hotel. De afgunstige blikken van de medebewoners doen haar goed, van het een komt het ander en voor ze het weten doet Palfrey alsof Ludo haar kleinzoon is, terwijl Ludo niets ontziend notities maakt, omdat hij in de aftakelende en niets vermoedende mevrouw Palfrey een prachtig onderwerp van een roman ziet.
Wat volgt is een vreemde vriendschap die niet gelijk is maar toch beide partijen meer raakt dan ze doorhebben. Het eind was droef en plotseling en liet me wat verward achter. Geen vrolijk boek, wel een opmerkelijk boek vol ironie en droefenis.
Ik houd de dame die mij de tip gaf van de Cazalets strak in de gaten, want ook De moordenaar, de advocaat en de schrijver. Over het boek dat Harper Lee nooit schreef ken ik via haar. Dit boek van Casey N. Cep gaat in op het boek dat Harper Lee jaren aan het voorbereiden was maar nooit schreef. In de jaren 70 werd in Alabama ene dominee Maxwell beschuldigd van moord op vijf familieleden. De man had de nare gewoonte levensverzekeringen af te sluiten op de mensen in zijn omgeving en ze vervolgens uit de weg te ruimen. En hoewel hij vanaf het eerste moment verdacht werd, lukte het door toedoen van zijn advocaat Tom Radney, nooit hem te veroordelen.
Bij de begrafenis van het laatste slachtoffer wordt de dominee neergeschoten. Met honderden getuigen van deze moord, weet de moordenaar van de dominee toch vrij te komen. Want de opportunistische Tom Radney, die met het overlijden van zijn belangrijkste cliënt dringend op zoek was naar een nieuwe inkomstenbron, verdedigt nu zijn moordenaar.
Harper Lee, de wereldberoemde schrijfster van To kill a mockingbird kampte jarenlang met een writersblock na haar debuut. Als ze hoort over de moord op de dominee raakt ze gefascineerd door het verhaal, en vestigt ze zich in Alabama om zich in deze zaak te verdiepen, vast van plan er een boek over te schrijven. Jaren van onderzoek volgden, maar het boek kwam er nooit. Voor Harper Lee was de dominee uiteindelijk net zo ongrijpbaar als hij voor de rechterlijke macht was.
Casey Nep dook in alle oude bronnen, waaronder het materiaal dat Harper Lee heeft verzameld en alle dossiers die via de familie van advocaat Tom Radney zijn verstrekt en schreef een ademloos debuut. In drie delen volgen we achtereenvolgens de dominee op zijn moordpartijen, de advocaat op zijn carrièrepad en Harer Lee met al haar twijfels en ambities. Daaromheen krijgen we lessen over de Amerikaanse rassenkwestie, de geschiedenis van levensverzekeringen en de opkomst van true crime boeken.
Wat ik buiten dit alles heel boeiend om te lezen vond was de ontstaansgeschiedenis van In cold blood van Truman Capote, die een jeugdvriend van Lee bleek te zijn. Harper Lee heeft een enorm aandeel geleverd aan dit boek en wellicht probeerde ze met de geschiedenis van de dominee ook een dergelijk true crime boek te schrijven, wat haar nooit is gelukt.
Wat een boek. Je leest het ademloos en in één teug uit.
Ja en toen was de vakantie voorbij. Natuurlijk las ik gewoon door. Binnenkort plaats ik een review van de laatste Elizabeth Gilbert, Stad van meisjes.
Leestips
Het lijkt wel alsof er nooit een eind aan komt aan de stapel boeken die ik wil lezen. Mijn leeshonger doet me voortdurend boeken reserveren bij de bieb en die staan daar dan sneller klaar dan me lief is, omdat de stapel die ik nog moet lezen en die al in huis is, al torenhoog is. Leesstress die iedere lezer zal herkennen. Wat las ik de afgelopen tijd wat de moeite waard was?
Wij tegen jullie – Fredrik Backman
In dit vervolg op ‘Björnstad‘ is het opnieuw een schokkende gebeurtenis die de stad verdeelt. Het boek gaat verder waar het eerste deel eindigt. Na de ontknoping van de verkrachting door een sterspeler van een stadsgenoot, is het ijshockeyteam van Björnstad geminimaliseerd. De meeste spelers zijn overgestapt naar het team van de naburige stad Hed en het voorbestaan van de ijshockeyclub in Björnstad is onzeker. Door de manipulatie van een plaatselijke politicus lukt het om een sponsor voor de club te vinden en wordt er een nieuw team samengesteld. Een team samenstellen is één ding, daar een sterteam van te maken is een grotere uitdaging. Zeker omdat nog voor de selectie van start gaat opnieuw een gebeurtenis de stad in tweeën splijt.
Dit tweede deel is los te lezen van het eerder verschenen deel. Ook dit vond ik een prachtig boek. En ook dit is geschreven vanuit steeds wisselend perspectief. Dat maakt in het begin een beetje een rommelige indruk maar went snel. Omdat Backman er overduidelijk voor heeft gekozen dat dit deel los te lezen moet zijn van het eerder verschenen Björnstad wordt er wel erg veel uitgelegd, iets te veel naar mijn zin.
Zeker een aanrader. Al hoop ik wel dat Backmann hierna iets schrijft met een andere stad in de hoofdrol, want dit tweede deel voelt wel een beetje als een herhaling van hetzelfde trucje: een verdeelde stad na de onthulling van heftige gebeurtenissen.
De onsterfelijken – Chloe Benjamin
Dankzij Instagram werd ik op dit boek gewezen. Ik kende de auteur niet maar wat een schrijftalent! In ‘De onsterfelijken’ volgen we vier broers en zusters uit het gezin Gold die voor de lol in hun jeugd naar een helderziende gaan. Tijdens een individueel consult krijgen zij hun sterfdatum te horen. Eenmaal thuis houden ze die datum allemaal voor zich en proberen het naast zich neer te leggen. Toch heeft die kennis over hun sterfdatum grote invloed op hun levens en alle keuzes die ze maken.
We volgen de levens van Simon, Klara, Daniel en Varya in de volgorde van hun sterfdata. Een beetje luguber maar heel fascinerend uitgangspunt en een prachtige roman over familie en lot en wat je kunt doen om je lot te ontlopen. Ga je juist riskant en op het randje leven, probeer je elk risico te vermijden om aan je lot te ontsnappen, probeer je het lot te bedotten door degene die je het voorspelt de mond te snoeren of zoek je afleiding in een magische wereld?
Ik vond niet elk personage even interessant, met name Daniel vond ik erg vlak en er wat bekaaid van afkomen maar het boek leest als een trein. Bovendien vind ik de vraag of het vooraf weten van je sterfdatum werkt als een selffulfilling prophecy erg interessant. Chloe Benjamin gaat op mijn lijst van auteurs waar ik alles van wil lezen.
De verdwijning van Stephanie Mailer – Joel Dicker
Dit derde boek van Joel Dicker deed me wat aan het werk van Agathie Christie denken: er is een moord (in dit geval een viervoudige moord van jaren geleden), de detective stuit op een probleem (de moord blijkt anders in elkaar te zitten dan gedacht) en tijdens het oplossen vallen er opnieuw doden en maak je als lezer kennis met alle verdachten en personages en kun je zelf aan het puzzelen tot er op het laatst iets uit de grote hoed wordt getoverd en het toch allemaal heel anders in elkaar steekt dan je dacht.
In dit geval wordt rechercheur Jesse Rosenberg die op het punt staat met pensioen te gaan, door journaliste Stephanie Mailer gewezen op onvolkomenheden. De eerste door Jesse opgeloste moordzaak ooit twintig jaar geleden, steekt anders in elkaar dan hij dacht. Ze wil niet vertellen wát er aan de hand is maar belooft later contact met hem op te nemen. Een paar dagen later blijkt ze te worden vermist en Jesse neemt contact op met zijn oude partner Derek Scott om opnieuw te duiken in de viervoudige moord op de burgemeester van het stadje Orphea, zijn vrouw en zoon en een toevallige voorbijgangster. Ook proberen ze Stephanie Mailer op te sporen.
Dit is het derde boek van Dicker wat ik las. Over zijn eerste boek ‘De waarheid over de zaak Quebert’ was ik lyrisch. Zijn tweede boek ‘Het boek van de Baltimores‘ vond ik wat tegenvallen en bij vlagen wat saai. En dit? Tja, ik ben wat dubbel. Dicker kan zeker schrijven en ik las het boek in vier dagen uit, dat zegt wel iets want het is meer dan 600 pagina’s dik. Maar tegelijkertijd vond ik sommige personages erg over de top. Bovendien stoorde ik me vaak aan houterigheid van de dialogen, zo praten mensen niet met elkaar!
Neemt niet weg dat het een lekker vreetleesboek is.
Netlix
De laatste tijd heb ik doordat ik erg inactief was, behoorlijk wat gezien op Netlix. Kijken lukt meestal wel en het leidt fijn af. Niet alles is de moeite van het vermelden waard, maar ik heb ook veel moois gezien wat ik jullie niet wil onthouden.
The highwaymen
Allereerst een film en geen serie. Ik heb geloof ik nog nooit een film of serie met Woody Harrelson gezien die ik niet de moeite waard vond. Dus toen ik zijn naam voorbij zag komen in de aankondiging van The highwaymen, was dat voldoende aanleiding om te kijken.
Deze op historische feiten gebaseerde film gaat over twee voormalige agenten van de Texas Rangers, Frank Hamer en Maney Gault. Zij krijgen opdracht de legendarische Bonny en Clyde op te sporen en uit te schakelen. Wat deze film interessant maakt is niet zo zozeer de jacht op Bonny en Clyde dan wel de wijze waarop anti-helden Frank Hamer (gespeeld door Kevin Costner) en Maney Gault (Woody Harrelson) het aanpakken en hoe ze met elkaar omgaan.
Hamer is na zijn pensioen gaan samenleven met een rijke vrouw en geniet van een gezapig bestaan met een varken als huisdier. Hij wordt in opdracht van de vrouwelijke gouverneur (best bijzonder in die tijd volgens mij) Ma Ferguson benaderd om Bonny en Clyde op te sporen, die al twee jaar een spoor van dood en vernieling achterlaten. Ondanks dat ze worden opgejaagd door stapels politieagenten, ontsnappen ze steeds, daarbij toegejuicht als filmsterren door de bevolking.
Hamer zoekt zijn oude maat Gault op, inmiddels aan lager wal geraakt en een dronkaard, en ze starten de jacht, daarbij tegengewerkt door politie-eenheden uit de verschillende staten die niet snappen waarom die twee oude ‘sukkels’ zich ermee gaan bemoeien.
De gesprekken tussen Costner en Harrelson zijn vaak hilarisch en ze zijn mooie antihelden met hun buikje, hun stramme lijf en het onvermogen om nog normaal te schieten. Toch weten ze Bonny en Clyde in de val te lokken.
Erg leuke film.
Van de fantasy-thriller serie The OA uit 2016 begreep ik geen donder, maar tóch vond ik het heel leuk om te kijken. Het is een mysterieus en pakkend verhaal. Inmiddels staan er twee seizoenen op Netflix.
Zeven jaar na haar verdwijning duikt Prairie Johnson ineens weer op. De blinde Prairie is als kind geadopteerd, verdwijnt als jong volwassene en als ze weer opduikt blijkt ze weer te kunnen zien. Waar ze al die jaren is geweest, kan en wil ze niet vertellen aan de autoriteiten of aan haar adoptie-ouders. Ze vertelt het wel aan een groepje mensen dat ze om zich heen verzameld, stuk voor stuk buitenstaanders. Omdat ze ze nodig heeft.
Wat volgt is een op zijn zachtst gezegd uitermate vreemd verhaal. Ze is samen met een aantal andere jongeren al die jaren door ene dokter Percy als proefpersoon gebruikt in een wetenschappelijk experiment. Percy doet onderzoek naar het grensgebied tussen leven en dood. Na de laatste aflevering van seizoen 1 bleef ik behoorlijk gefrustreerd achter door het abrupte einde, niet wetend dat er een seizoen 2 aankwam. Vond ik seizoen 1 wel aardig (vooral intrigerend), seizoen 2 is vele malen beter en spannender. Het wachten is nu op seizoen 3. Het is nog niet duidelijk óf het komt en wanneer het komt. Met het einde van seizoen 2 kun je helaas alle kanten op.
Aquarius is een al wat oudere serie over rechercheur Sam Hodiak (gespeeld door David Duchovny) en zijn collega Brian Shafe van de Hollywood divisie. Een oude vlam van Hodiak vraagt hem haar tienerdochter op te sporen die van huis is weggelopen. Zij blijkt te zijn geronseld door Charlie Manson, de bekende seriemoordenaar. Je ziet mooi hoe Manson meisjes in zijn web strikt, ze helemaal afhankelijk maakt van zijn goedkeuring en hoe hij ze de hoer laat spelen, zonder dat ze het zelf zo zien. Alles voor ‘de familie’, zoals Manson het noemde.
Elke aflevering kent verschillende verhaallijnen. Die met Manson speelt een grote rol maar er komen ook andere zaken aan de orde zoals het privéleven van Hodiak, zijn relatie met zijn deserterende zoon en alcoholische ex-vrouw maar ook historische feiten zoals de opkomst van de Black Panthers, de moord op Bobby Kennedy en de eerder genoemde Manson familie.
Goede politieserie die losjes gebaseerd is op historische personages. Enige minpunt vind ik het feit dat Hodiak continu wordt besprongen door vrouwen. Zo geloofwaardig vind ik Duchovny niet als sexbom. Maar hij schijnt in het echte leven te zijn behandeld voor een sexverslaving, zo wist mijn fysio te vertellen, dus waarschijnlijk is dit gewoon een humorvolle verwijzing naar zijn privéleven. Er zijn twee seizoenen verschenen van Aquarius en ze staan allebei op Netflix.
Waarschijnlijk ben ik de enige die nog nooit Mad Man keek, een Amerikaanse dramaserie die op de Nederlandse televisie werd uitgezonden. Er zijn 8 seizoenen geloof ik en eenmaal het eerste seizoen gemist, is het me nooit gelukt aan te haken. Mad men gaat over het reclamebureau Sterling Cooper in het New York van eind jaren ’60. Hoofdpersoon is Donald Draper, creatief directeur van het bureau. Een tijd waarin de werkende vrouwen op het bureau vooral als speeltje worden gebruikt en ze zelf daar schijnbaar aan meewerken doordat ambities worden opgevat als ‘het vinden van een geschikte man’. Elisabeth Moss (‘Top of the lake’, ‘The handmaid’s tale’) speelt een geweldige rol als Peggy Olson die meer wil in het leven en zich weet op te werken van secretaresse tot reclameschrijver.
De hoofdpersoon Donald Draper is op het eerste gezicht een oppervlakkige rokkenjager die zijn vrouw bedriegt, de hele dag zuipt en rookt en de gladde jongen uithangt. Gaandeweg blijkt er toch een mens te zitten achter die facade en wordt hij achtervolgd door spoken uit zijn verleden. Het is een beetje een schoft maar wel een aantrekkelijke schoft met het hart op de juiste plek, ook al is zijn moraal niet om over naar huis te schrijven.
Alles aan deze serie klopt vind ik. Het tijdsbeeld, de decors, de veranderende man-vrouwverhouding, de denigrerende toon waarop vrouwen werden aangesproken, zo treffend in beeld gebracht. En roken en drinken dat ze doen! Overal en continu. Ik denk dat het daar blauw heeft gestaan op de set tijden de opnames en dat ze op zijn minst er allemaal een nicotineverslaving aan over hebben gehouden.
Natuurlijk is het allemaal zwaar overtrokken maar ik smul ervan.
Ik kijk elke avond een aflevering van Mad Men met de man. Aquarius is voor mij een serie die ik vooral overdag kijk. Beide series gaan over hetzelfde tijdvak maar dan met andere uitersten. Heel leuk om dat zo te zien.
100 jaar eenzaamheid’
Lees ik net op NRC.nl dat ‘100 jaar eenzaamheid’ van Gabriel García Márquez, sinds lang een van mijn favoriete auteurs, een Netflix-serie wordt! Hoe ze dát gaan aanpakken? Ik ben heel benieuwd of dat verhaal zich überhaupt laat verfilmen.
‘100 jaar eenzaamheid’ verhaalt over de geschiedenis van de familie Buendia in het stadje Macondo en de gebeurtenissen in die familie zijn krankzinnig, vol met geesten, opstanden, geweld, visioenen, vrouwen die ten hemel stijgen, een man die continu omringd wordt door gele vlinders. Het genre van Márquez wordt magisch realisme genoemd en het zal duidelijk zijn waarom, als je zijn boeken leest.
Mijn eerste kennismaking met ‘100 jaar eenzaamheid’, vergeet ik nooit meer. Ik zat in de 6e klas van de middelbare school en ging met drie vriendinnen een weekend naar Parijs. Ik had voor onderweg voor in de bus dit aan mij onbekende boek in mijn rugzak gestopt. Misschien dat ik het van mijn vriendje had gekregen, die een boekenfanaat was?
In ieder geval, ik begon te lezen en de rest van dat weekend wilde ik daarmee doorgaan. Ik kon het nauwelijks opbrengen sociaal te doen en mee te doen aan de activiteiten die je nu eenmaal doet op die leeftijd. Dus gingen we naar een discotheek, terwijl ik eigenlijk alleen maar wilde lezen. Nog nooit eerder was lezen zo’n overrompelende ervaring geweest. Dat kwam geheel door de stijl van Márquez, die een magische sfeer wist te scheppen.
Ik denk dat ik alle boeken van Marquez heb gelezen en mooi vind, maar ‘100 jaar eenzaamheid’ is samen met ‘Liefde in tijden van cholera’ toch wel mijn favoriet. En net als dat veel mensen huilen als hun favoriete popartiest overlijdt, liet ik toch wel een flinke emmer vol tranen na het overlijden van Márquez in 2014. In 2012 was al bekend gemaakt dat hij aan dementie leed en dat raakte me zo mogelijk nog meer. Dat zo’n begenadigd verteller zo’n aandoening moest krijgen!
En dat gaan ze in een serie proppen. Arme makers. Want maak maar eens iets wat op kan tegen de beelden die Márquez in mijn hoofd (en dat van zoveel anderen) heeft gebeiteld.
Nu ik het er over heb, ik ga het snel herlezen. Doei!
Kattentaal
Als ik de overloop oploop, zie ik de buurkat ongegeneerd gapend uit de werkkamer lopen. Dát was een fijne dut. Het mislukt om hem het huis uit te werken want hij gaat net buiten mijn bereik onder het bed zitten. Later rennen we rondjes om de eettafel en om de gitaar van M. heen en dan, nadat ik het heb opgegeven, verlaat hij het strijdtoneel met opgeheven hoofd op een door hem gewenst moment.
Wat dacht ik toch, ik zou beter moeten weten, van een kat verlies je altijd.
Omdat de buurkat ons zo frequent terroriseert, denken onze katten dat het normaal is. Het huis is schijnbaar een doorgangsstation van ongewenste vreemdelingen. Als je als tactiek altijd de andere kant opkijkt, heb je er bijna geen last van. Bijna. Naast deze kat komen er ook twee andere katten af en toe buurten. Echt leuk vinden ze het niet. Maar om nu in beweging te komen en het vreemde volk te verjagen?
Over katten gesproken, ik lees een interessant boek nu: I love happy Cats. Handleiding voor een gelukkige kat, van kattengedragstherapeut Anneleen Bru. Het boek werd me aangeraden door onze dierenartsassistente die ook kattengedragstherapeut is, toen we het hadden over het gedrag van Dibbes en Gerrie. Je kunt weinig verwachten van katten die zo lang op straat hebben geleefd. En vooral Gerrie begrijp ik soms niet. Hij laat zich nog steeds moeilijk benaderen en is regelmatig gestrest en ongelukkig. Ik zou graag willen weten hoe ik hem zich veiliger kan laten voelen.
De huiskat van tegenwoordig stamt af van de Noord-Afrikaanse wilde kat, een solitaire jager. Deze wilde kat ontwikkelde een heel scala aan gedragingen en manieren van communiceren om te overleven in verschillende omstandigheden. De huiskat beschikt nog steeds over ditzelfde pakket aan gedragingen en overlevingsmogelijkheden en daar heb je dus meteen het probleem. De van oorsprong alleen levende kat, leeft tegenwoordig op een oppervlak dat veel kleiner is dan wat zijn voorouder tot zijn beschikking had én vaak in een groep, omdat baasjes denken dat het gezellig is voor Flip als hij een vriendje krijgt. Dat levert dus stress op.
Katten zijn sowieso stressgevoelig. Ze zijn klein, kwetsbaar en daarom meestal conflictvermijdend. Sociaal contact anders dan paren zit niet echt in het genenkoffertje. Een kat voelt zich snel bedreigd en veel van hun gedrag komt daaruit voort. Uit voorkomen dat ze ontdekt worden, denk aan het begraven van de poep, zodat een vijand die niet ruikt. Denk aan het schrapen rond de etensbak, dat een verwijzing is naar het begraven van eten, om dezelfde reden. Katten zijn om dezelfde reden enorme routinedieren: elke dag of zelfs meerdere malen per dag hetzelfde loopje doen, om te scannen of alles nog wel klopt. Om die reden zijn ze ook snel gestrest als iets afwijkt of verandert, want dat betekent vanuit hun genenpakket bedreiging. En dat laatste is natuurlijk nogal eens het geval in een huishouden met mensen en meerdere katten want daar verandert regelmatig iets.
Om zich veilig te voelen moet een kat zoveel mogelijk keuzes hebben. Keuze waar hij slaapt, eet, jaagt, speelt. Meerdere verstopplekken in een huis. Er moet veel keus zijn want de plekken wisselen voortdurend, afhankelijk van de gevoelde bedreigingen. Zeker als er andere katten in huis zijn. Door middel van geursporen communiceren ze met elkaar, verdelen ze de plekken om de harmonie te bewaren. Zo zie je hier vaak dat ze om en om in hetzelfde kistje liggen te slapen, dan ligt Dibbes er in de ochtend in en Smoes in de middag. En zeggen ze met hun achtergelaten geuren als het ware ‘ik was hier vanmorgen, doe jij dan nu je ding, dan kom ik vanavond weer terug’.
Er staan veel leuke feitjes in het boek. Dat bijvoorbeeld kont aan kont liggen niet betekent dat ze elkaars gezelschap opzoeken, maar dat ze beiden op dezelfde plek willen liggen en elkaar dus om wille van de plek tolereren. Liggen ze met de koppen naar elkaar toe, dan hebben ze elkaar wel opgezocht. Dan gaat het niet om de plek maar om het gezelschap.
Niet alles is logisch in mijn ogen. Bru schrijft meerdere malen dat katten het vaak niet plezierig vinden om geaaid te worden. Een kattenvacht het is extreem gevoelig en het zou pijnlijk aanvoelen. Nu heb ik in de 30 jaar dat ik katten heb blijkbaar alle uitzonderingen getroffen want ik heb aaiverslaafde katten. Mits ik het doe op een door hen gewenst moment.
Of ik Gerrie nu beter begrijp weet ik niet. Het probleem met Gerrie is dat hij zelf de onderlinge signalen ook nooit heeft leren interpreteren. Dus hij benadert de andere katten vaak op de verkeerde manieren en vangt de signalen niet op dat contact niet gewenst is.
Andersom is hij naar mij toe extreem aanhankelijk maar o wee als ik hem verkeerd aanhaal. Of nies. Of kuch. Hij blijft ook na 4 jaar nog extreem schrikkerig. En ik geloof dat het beste wat we kunnen doen, is hem accepteren zoals hij is. Binnen de mogelijkheden die hij heeft, is hij best gelukkig.
Ben je een kattenliefhebber dan is het boek aan te raden. Minpunten vind ik de beroerde opmaak (een absurd groot lettertype afgewisseld met blokken tekst in hele kleine iele lettertjes in lichtgroen of lichtoranje vind ik echt niet leesbaar) en het feit dat Bru uit België komt en ik wel wat moeite had met het Vlaams. Dat is natuurlijk wel jammer aangezien mijn vader in Antwerpen geboren is, maar verder dan de centrifuge een droogzwieper noemen ging de Zuid-Nederlandse taalopvoeding niet.
Review: De onschuld
Tracy Chevalier is een voor mij tot nu toe onbekende auteur. De hype rond ‘Meisje met de parel’ is mij niet ontgaan en ik wist ook wel dat ze historische romans schrijft maar op de één of andere manier kwam het er maar niet van. Volgens mij was het Ogma’s Mirjam die een tijd geleden iets schreef over ‘De onschuld’, ook van Tracy Chevalier en toen ik bij haar de woorden circus, Londen en 18e eeuw in één zin las, rende ik als het ware meteen naar de bieb toe. Dat moest ik lezen! Dus las ik het en nu wil ik alles van Chevalier lezen.
De familie van Jem Kellaway laadt na een groot verlies in het gezin hun boedel op een kar en vertrekt naar Londen. De vader van Jem kan daar aan de slag als stoelenmaker en timmerman voor Philip Astley, de eigenaar van een groot circus. De overgang van het rustige dorpje waar ze woonden naar het grote Londen is groot. Al snel leert Jem Maggie kennen, in alles zijn tegenpool, ze is wereldwijs, brutaal, heel ondernemend en de twee kinderen, bijna pubers, raken bevriend met elkaar én met de buurman van Jem, de dichter William Blake.
De familie Kellaway vindt langzaam haar weg in de nieuwe leefomgeving maar de revolutie in Frankrijk laat ook zijn sporen na in Engeland. Verhoudingen worden op scherp gezet en mensen worden gedwongen loyaliteitsverklaringen aan de koning te tekenen. De stemming wordt steeds grimmiger en grijpt in op het dagelijks leven van Jem en Maggie.
Wat grote indruk maakte was de geweldige sfeerbeschrijving van het dagelijks leven en de leefomgeving van de mensen. Maggie werkt in de mosterdfabriek en is na een dag werken geel van de mosterd en snuit bloed. De straten van Londen zijn op koude dagen altijd mistig, niet zozeer door het weer maar door de walm van de kolen die verstookt worden en de ogen van de mensen zijn om die reden rood en betraand. De wereld is grauw en ellendig en het circus van Philip Astley biedt mensen de broodnodige afleiding.
Mooi, heel mooi.
Tracy Chevalier
De onschuld
382 pagina’s
Tijden van vuur
Eén van mijn favoriete boeken is Het verborgen labyrint van Kate Mosse. Een prachtige roman over een hedendaagse archeologe die een geheim ontdekt uit 1209. Een spannend verhaal over religie, de heilige graal en veel mystiek. De boeken die erna volgden konden mij iets minder boeien maar toen mijn moeder onlangs Tijden van Vuur meenam, ook van Mosse, zei ik er natuurlijk geen nee tegen. Je weet maar nooit.
In deze nieuwste roman van Kate Mosse staat de strijd tussen de katholieken en hugenoten in het Frankrijk van de 16e eeuw centraal. De hugenoten krijgen steeds meer aanhang, er worden hugenootse tempels gebouwd, vaak buiten de stadsgrenzen van steden omdat de katholieke kerk het niet accepteert. De spanning loopt op en er zijn steeds meer gewelddadige aanvaringen.
Voor wie het niet (meer) weet: de hugenoten (of calvinisten) waren pleitbezorgers van een eenvoudiger dienst en geloofsbetuiging. Ze streden bijvoorbeeld voor het recht om de dienst in het Frans (of een andere eigen taal) te mogen houden in plaats van in het Latijn en verafschuwden de katholieke verering van relieken.
Te midden van dit alles krijgt Minou Joubert, dochter van een boekhandelaar uit Carcasonne, een brief met een voor haar onbegrijpelijke inhoud. Voordat ze tijd krijg om te ontdekken wat deze brief betekent, escaleert de sfeer in haar stad en ze wordt samen met haar broertje naar familie in Toulouse gezonden. Daar raakt ze bij toeval betrokken bij de hugenootse opstand doordat ze in Toulouse opnieuw in aanraking met Piet Reydon komt, een jonge hugenoot die ze eerder heeft ontmoet in Carcasonne. Hoewel alle aandacht eerst gaat naar de escalatie van het geweld in Toulouse, blijkt de brief die ze eerder ontving, van groot belang te zijn.
Wat volgt is een mooi verhaal over liefde, verraad, religie en godsdienstwaanzin. Het geeft een denk ik redelijk accuraat beeld van de burgeroorlogen die er in die periode zijn geweest. Dit eerste boek uit een reeks van drie start in 1562 als de hertog van Guise hugenoten vermoordt die voor gebed in hun tempel bijeen zijn gekomen. Het eindigt in 1572, vlak voor de Bartholomeusnacht, dat ongetwijfeld in het volgende deel aan de orde komt.
Voor liefhebbers van historische romans zeker een aanrader.
Netflix: tips en flops
Omdat ik momenteel met lezen de aandachtspanne van een eendagsvlieg heb, kijk ik meer TV dan normaal. De tijd dat het plafond bestuderen een plezierige bezigheid blijft, is toch vrij kort vind ik. Dus kijk ik nu best veel Netflix. Geen uren per dag maar wel zo tussen het dingen doen door.
Ik heb een dagindeling die heel voorspelbaar is. Rust en regelmaat, daar gedijen niet alleen baby’s op, maar ook ME-patiënten. De ochtend gaat meestal op aan opstarten/aankleden, ontbijten, ontbijtboel opruimen, krant, stukje schrijven en lunch voorbereiden. Als ik douche, skip ik iets uit de lijst. Tussendoor rust ik.
De middag wordt afgewisseld met TV kijken, lezen (als dat lukt), weer eten bereiden, rusten, met de katten knuffelen en hangen. Soms een activiteit als de vaatwasser leegruimen of de was opvouwen. Op een goede dag loop ik sinds kort ook wel eens even buiten. Bij alles wat ik wil doen moet ik erna een rusttijd inbouwen. Even douchen en aankleden duurt bij mij dus zo een uur. Ja, zo komt de dag wel vol 😉 .
Sick Note
Netflix is voor mij een uitkomst. Kijken wanneer ik wil naar wat ik wil. De keus is enorm. Mijn voorkeur gaat meestal uit naar spannende series maar een komedie tussendoor vind ik ook leuk. Dus besloot ik Sick Note te proberen, een komedie met Rupert Grint in de hoofdrol (die we allemaal kennen als Ron Wemel van de Harry Potter films). Hij speelt een gameverslaafde nietsnut die per abuis de diagnose kanker krijgt en daarmee ziet dat de kwaliteit van zijn leven aanzienlijk toeneemt. Zijn omgeving behandelt hem namelijk ineens een stuk plezanter. Veel foute humor, ik heb één aflevering kunnen aanzien en toen haakte ik af. Te flauw en tenenkrommend. Maar kijk vooral als je benieuwd bent hoe Don Johnson er nu uit ziet.
Safe
Nadat wij van de zomer alle seizoenen van Dexter hebben doorgewerkt – voor M. was het volgens mij de derde keer dat hij de complete serie zag – hadden wij een ernstige Michael C. Hall verslaving. Daarom kwam het natuurlijk geweldig uit dat net nadat wij klaar waren met Dexter, de serie Safe op Netflix kwam. Hierin speelt hij de arts Tom, een weduwnaar met twee dochters. Zijn oudste dochter raakt vermist en hoewel de politie er bovenop zit, gaat hij zelf ook op onderzoek uit. De serie bestaat uit 8 afleveringen en is gebaseerd op een boek van Harlan Coban.
Hoewel ik de serie zeker een aanrader vind, zou ik hem niet bloedstollend noemen. Die term kwam ik wel tegen op internet. Wat denk ik meespeelt dat ik niet heel erg werd meegezogen in het verhaal, is omdat ik niet Tom zag maar Dexter die ineens twee tienerdochters heeft en geen moordende psychopaat is. Ook stoorde het Engelse accent me mateloos. Ik dacht de hele tijd ‘Wat doet Dexter toch raar!’ Dit ligt geheel aan mij, ik had een gepaste Dexter afkickperiode moeten inlassen voordat ik Safe ging kijken. Dus zeker kijken als je van thrillers houdt!
American Odyssey
In deze serie ontdekken een vrouwelijke soldaat op een speciale missie in Mali, een jurist en een activist bijna tegelijkertijd dat een Amerikaans bedrijf terroristische activiteiten financiert. Deze ontdekking heeft grote gevolgen voor hun levens en veiligheid. Het is een al wat oudere serie – uit 2015 – en de reviews waren niet heel lovend. Maar ik vond het zeker de moeite waard.
Anna Friel speelt de rol van Odelle Ballard, de vrouwelijks soldaat en zij speelt fenomenaal goed vind ik. Ik zag haar eerder in de serie Marcella, waar zij de hoofdrol speelde. Andere mij bekende acteurs spelen er ook in mee, zoals Gregory Fitoussi (Pierre uit Engrenages, een zeer smakelijk hapje die man, die mag wel eens bij mij op de bank komen zitten) en Dar Salam (die ik ken van de series Borgen, Dicte en The Bridge).
Het verhaal speelt zich afwisselend in Mali af – waar Odelle Ballard op de vlucht slaat voor belagers die van alle kanten aan komen stormen en in de V.S. waar de jurist en activist proberen te achterhalen wie en wat de terroristische activiteiten financiert. Eén en ander wordt afgewisseld met scènes van de man en het kind van Odelle Ballard die om proberen te gaan met de vermissing en het mogelijke overlijden van hun moeder en vrouw. Ik vond met name die gezinscènes het zwakke aspect aan de serie. De rest was zeker een aanrader. Als je van Homeland houdt, vind je dit zeker leuk. Al kan ik niet beloven dat je net als bij Homeland op het puntje van je stoel zit 6 seizoenen lang. Kan ook niet, want van American Odyssey is maar één seizoen verschenen.
Bodyguard
Deze BBC-serie is nog niet zo lang geleden beschikbaar gekomen op Netflix. Het schijnt de best bekeken BBC-serie ooit te zijn. Hoofrolspeler Richard Madden (bekend van Game of Thrones, ik kende hem niet omdat ik nog een Game of Thrones-maagd ben) speelt David Budd, een veteraan uit Afghanistan die na het verlaten van het leger en het klappen van zijn huwelijk zijn leven weer op de rails probeert te krijgen. Na een heldhaftig optreden wordt hij voorgedragen als bodyguard van de minister van Binnenlandse Zaken, Julia Montague.
De serie boeit door de afwisseling van terroristische dreiging, gemene politieke spelletjes en het oologstrauma van David Budd. Je wordt als kijker voortdurend op het verkeerde been gezet. Telkens als ik dacht te weten hoe het zat, gebeurde er toch weer iets onverwachts waardoor ik weer anderen ging verdenken van vuil spel. Op Netflix is het eerste seizoen beschikbaar, bestaand uit 6 afleveringen. Een tweede seizoen is in de maak.
Dat was het weer, kunnen jullie nu allemaal richting afstandsbediening rennen! Heeft iemand trouwens nog aanraders voor mij?
Netflix: Dix pour cent
Op zoek naar heel iets anders kwam ik per ongeluk bij ‘Dix pour cent’ terecht, een Franse komische serie op Netflix over ASK, een groot agentschap in Parijs voor acteurs. Nooit van gehoord deze serie, nergens iets over gelezen maar wél een schot in de roos.
Eigenlijk vond ik bijna alles leuk aan deze serie: de arrogantie van de Parijse medewerkers van het bureau ASK, de vaak hilarische verhaallijnen en de onzekerheid en hysterie van de acteurs. Maar het grappigst vond ik toch wel dat er in elke aflevering bekende Franse acteurs meedoen die zichzelf spelen en zichzelf en het leven dat ze leiden heerlijk op de korrel nemen. Denk aan Juliette Binoche (Chocolat) , Audrey Fleurot (Engrenages, Entouchables) en Isabelle Adjani (Camille Claudel).
Het voortbestaan van het agentschap wordt in gevaar gebracht door een onverwachte crisis met grote financiële gevolgen en de vier impressario’s Mathias, Andrea, Gabriel en Arlette halen, daarbij bijgestaan door hun assistenten, alles uit de kast om het agentschap te redden van de ondergang.
Ze hebben elk hun eigen manier van benaderen en omgaan met de acteurs maar gemene deler is toch wel dat er continu wordt verleid, gevleid, gelogen en gekonkeld om de acteurs in contact te brengen met regisseurs, ze aan het werk te houden, moed in te praten of ervan te overtuigen dat ze niet lelijk/ afgedankt/ talentloos zijn. De wensen en grillen van de acteurs zijn hilarisch en soms onverwacht ontroerend en hun agenten zijn niet alleen arbeidsbemiddelaars maar ook kinderoppas/ psycholoog/ manusje van alles en boksbal om alle klappen op te vangen.
Heerlijke inkijk in een wereld die ik niet ken.
De serie is in 2016 voor het eerst op de Franse TV geweest en heeft nogal wat prijzen in de wacht gesleept, wat ik volkomen begrijp. Er zijn twee seizoenen beschikbaar van elk zes afleveringen van vijftig minuten. Het derde seizoen wordt dit najaar op de Franse TV uitgezonden en staat hopelijk snel daarna op Netflix.
Min of Meer 