Categorie: Severe ME

Vanuit het donker het licht in

~ MB ~ 5 reacties

Omdat het de afgelopen weken ineens beduidend slechter ging, maakte ik een lijst van de winst die ik heb geboekt sinds ik Abilify gebruik.

Wat mijn dip veroorzaakt weet ik niet. Het kan het najaar zijn, waardoor het koudere weer meer pijn in mijn lijf veroorzaakt. Ik ben ook volop in de overgang en dat gooit al mijn lichaamssystemen in de war. Of het is “gewoon” de ME die voor de zoveelste keer met me aan de haal gaat.

Maar het is wel een feit dat ik, ook op slechtere dagen, meer kan. Mijn baseline is opgeschoven. Om de sombere stemming van “het schiet niet op en dit komt nooit meer goed” te verdrijven, moest er dus een lijstje worden gemaakt.

De lijst bevat alles wat ik niet dagelijks kon doen doen voordat ik begon met Abilify.

• Twee keer per dag tandenpoetsen in de badkamer
• Me elke dag aankleden
• Naar een luisterboek luisteren
• Netflixen
• Een paar keer per week naar beneden gaan
• In de tuin zitten
• Een paar meter lopen in de tuin
• Haken en breien
• Zelf mijn haren wassen aan de wastafel
• Zonder hulp van een mantelzorger zittend douchen
• Met mate bezoek ontvangen
• Samen na het eten een aflevering kijken

En pas na heel lang nadenken, besefte ik dat er een winstpunt ontbrak. Iets waar ik heel snel aan gewend ben geraakt, zozeer dat ik het vergeet op te sommen. Maar het is wel levensveranderend:

Ik leef niet langer als een mol in het donker ‼️

De gordijnen in mijn kamer zijn vaak helemaal open. Regelmatig draag ik binnen niet meer een zonnebril, alleen nog met zonnig weer. Ik raak niet langer overprikkeld door gewoon daglicht. Buiten draag ik wel altijd een zonnebril.

Het lijstje is goed om naar te kijken en te beseffen waar ik vandaan kom. Een mens vergeet snel. En treurig genoeg heb ik vaak het gevoel dat het niet genoeg is.

Momenteel ga ik niet vooruit, de progressie is gestopt. Dus zal ik me moeten verzoenen met het feit dat dit het misschien is. Terwijl ik stiekem droomde van midweekjes weg. Gewoon een paar dagen in een andere omgeving leven, met een ander uitzicht vanuit bed of bank.

Vooruitgang is fijn maar doet ook verlangen naar meer vooruitgang. Naar zeelucht en krijsende meeuwen. Naar bootjes die kabbelen in het water. Naar een terras met een glas prosecco. Naar een zorgeloosheid die ik al jaren niet meer heb gevoeld.

Dus dagdroom ik daar over. In het licht, dat dan weer wel.


Martine 🍀

Ernstige ME en hulpmiddelen

~ MB ~ 2 reacties

Kleine informatieve slideshow om te delen. Met uitleg over het waarom van Severe ME-Dag en een impressie van sommige hulpmiddelen die ME-patiënten gebruiken.

Zoals vaker geschreven is Severe ME-Dag een dag waarop we stilstaan bij de ergst getroffenen.

Leven met (zeer) ernstige ME lukt niet zonder hulpmiddelen. De eerste wandelstok, rollator, rolstoel. Het maakt een onontkoombare indruk op ons patiënten. Hoewel de hulpmiddelen ervoor zorgen dat we ons enigszins kunnen “bewegen”, stapt niemand die eerste keer jodelend in een rolstoel.

Naarmate we zieker worden, komen onze huizen steeds voller te staan met lelijke apparaten die zich niets aantrekken van onze inrichtingsvoorkeuren.

Een traplift, een kantelrolstoel die midden in de kamer staat, een chemisch toilet in de hoek van de slaapkamer. En dat is dan voor degenen die zich nog zelf kunnen bewegen.

Voor de volledig bedlegerigen en meest ernstig zieken zijn er ontlastingszakken, bedmatjes, katheters, vloeibare voeding, sondevoeding, handschoenen.

Het huis wordt steeds voller, de bankrekening steeds leger, het leven steeds zwaarder. En dat valt helaas niet in beeld te vangen.

Martine

Deze post verschijnt tegelijkertijd op https://mecentraal.wordpress.com

Nooit verwacht

~ MB ~ 1 reactie

Tekst in het kader van Severe ME dag. Een dag waarom aandacht wordt besteed aan de zeer ernstig zieken, die we een stem geven omdat zijzelf er niet over kunnen praten.

🍀🍀🍀

Nooit had ik verwacht tot de categorie ernstige ME-patiënten te behoren.

Nooit had ik verwacht een aandoening te krijgen waar geen oplossing of behandeling voor is.

Nooit had ik verwacht dat mensen niet geloven dat ik ziek ben.

Nooit had ik verwacht dat ik een ziekte zou krijgen die wordt genegeerd door wetenschappers, zodat patiënten onnodig leden en lijden, omdat een mogelijke oplossing voor velen te laat komt.

Nooit had ik verwacht dat een ziekte me zó zou beroven van alles, ongezien voor de buitenwereld.

Nooit had ik verwacht hoe het tot op het bot kwetst als mensen de realiteit van je ziekte ontkennen, omdat het ze beter uitkomt.

Nooit had ik verwacht dat in de Westerse “beschaafde” wereld, ME-patiënten gedwongen zouden worden tot psychiatrische behandelingen, tot gedwongen psychiatrische opnames aan toe.

Nooit had ik verwacht dat de naam Sophia Mirza mij vertrouwd zou worden, vanwege haar gedwongen psychiatrische opname en haar vroegtijdige overlijden.

Nooit verwacht, toch gebeurd.

Martine🍀

Leven met ME

~ MB ~ Plaats een reactie

💠MEI ME-awareness maand💠

In deze maand vragen ME-patiënten aandacht voor de ziekte Myalgische Encefalomyelitis, een chronische en zeer invaliderende multisysteemziekte.

Op dit blog zal ik elke dag een poster delen over leven met ME, gebaseerd op eigen ervaringen en die van lotgenoten.

Doorgedraaid

~ MB ~ Plaats een reactie

Vorige week had ik een zeer heftige PEM. Noodgedwongen ben ik enorm over mijn grenzen gegaan en na twee dagen lag ik eruit. Doodziek.

Deze PEM was anders voor mij. Migraine, brainfog en duizelingen overheersten. Vooral de duizelingen waren naar. Als ik overeind kwam om naar de wc te gaan, dan bleef mijn hoofd gevoelsmatig op mijn kussen liggen. Probeer dan maar eens te lopen.

Mischa heeft me van en naar het toilet gesleept en weer overeind geholpen. Dat leverde twee voornemens op:

A) dit nooit meer. Ik mag echt nooit meer zo over mijn grenzen gaan voor een noodgeval. Ik ben namelijk zelf al een noodgeval.

B) deze voluptueuze Rubensvrouw moet zoveel afvallen dat ze hanteerbaarder wordt voor haar ega.

Afbeelding: Pixabay

Zomaar een crashdag

~ MB ~ 17 reacties

Als ik wakker word, is mijn lichaam meer uitgeput dan toen ik ging slapen. Dat is het eerste wat ik opmerk. Het tweede is dat ik heel nodig naar de WC moet maar niet weet hoe. Dat is een handeling die uit oneindig veel stapjes bestaat die nu ver buiten mijn bereik liggen. Overeind komen, spieren aanspannen, opstaan, lopen, pyjamabroek en onderbroek naar beneden doen en zitten. Om over de terugweg nog niet te spreken. Teveel. Ik heb hulp nodig want het moet toch gebeuren.

Doorgaan met het lezen van “Zomaar een crashdag”

🔹Vandaag niet🔹

~ MB ~ 9 reacties



Aan ME kleeft nog steeds een enorm stigma. Waar bij andere aandoeningen herstel afhankelijk is van het aanslaan van de beschikbare behandelingen, worden ME-patiënten verantwoordelijk gemaakt voor hun eigen herstel.



ME is een aandoening die vergelijkbaar is met atypische polio of MS en gaat gepaard met ontstekingen in ruggenmerg en brein. Toch blijven veel artsen beweren dat het ingebeeld is of het gevolg is van verkeerde denk- en gedragspatronen. Of dat we hysterisch zijn, depressief, zeurkousen.

De angst die vooral (zeer) ernstige ME-patiënten door dit onbegrip en uitblijven van medische zorg voelen, is onvoorstelbaar. Dat komt bovenop het moeten leven met de aandoening zelf.

Vaak lukt het mij me te richten op wat ik nog kan en wat nog lukt, hoe minimaal ook. Maar op andere dagen grijpt het me naar de strot.

Ik wil niet meer, ik kan niet meer.

Niet zolang we uitgelachen en niet serieus genomen worden, terwijl ik bijna alle dagen lig te janken van de pijn.

Niet zolang ik dagelijks mensonterende en zeer verontrustende verhalen hoor.

Niet zolang een vriendin momenteel in haar badkamer leeft, omdat dit de stilste plek in huis is.

Niet zolang een andere vriendin knokt om haar kind met ernstige ME uit de klauwen van ‘Veilig Thuis’ te houden.

Niet zolang lotgenoten achteruit gaan door de ‘hulp’ van thuiszorg, omdat deze niet is ingesteld op mensen die zieker worden van contact en geluid.

Niet zolang patiënten met zeer ernstige ME geen PGB krijgen en rechtszaak na rechtszaak moeten voeren.

Niet zolang richtlijnen die hoognodig aangepast moeten worden, uitgesteld worden omdat aanhangers van het biopsychosociale model te machtig zijn. Wat levens kost.

Niet zolang dit alles voortduurt.

Ik wil niet meer.

Ik wil een simpele aandoening met een duidelijke oorzaak. Geef me maar zweetvoeten, schimmels of wratten.

Ik wil een plek kunnen aanwijzen, ‘hier doet het pijn, hier is het mis’ en naar huis worden gestuurd met een zalfje, een pilletje, een drankje.

Ik wil dat er eens gewoon wordt gezien dat we doodziek zijn en dat daarnaar gehandeld wordt.

Ik wil niet meer, ik kan niet meer.
Vandaag even niet.

Doorgaan met het lezen van “🔹Vandaag niet🔹”

Jarig!

~ MB ~ 12 reacties

Martine (2016), Hugo (2018)

Vandaag ben ik jarig. Ik werd 54 en ben inmiddels 13 jaar en 6 maanden ziek. De laatste twee jaar ernstig. Ik ben dankbaar dat ik voor ik ME kreeg werd volop heb kunnen leven. Ik mocht mijn liefste ontmoeten, moeder worden en heb in ieder geval een hele tijd stukken zorgelozer kunnen leven dan ik nu doe. Echt vieren kan niet natuurlijk in mijn situatie. Maar, ik hoop wel even met de traplift naar beneden te gaan en samen met Mischa een gebakje te eten. Voor mij het equivalent van een gigantisch feest.

Doorgaan met het lezen van “Jarig!”

Waarom geen operatie?

~ MB ~ Plaats een reactie

Hugo heeft een waslijst aan diagnoses. Naast zeer ernstige ME, POTS/OI, dysautonomie, beperkte cerebrale bloedcirculatie heeft hij ook CCI/AAI.

CCI en AAI heb ik al vaker genoemd hier omdat diverse vriendinnen van mij hieraan zijn of worden geopereerd in Barcelona. Deze operatie houdt een gedeeltelijke of volledige fixatie van de nek in. Een deel van de zeer ernstige ME-patiënten heeft ook deze diagnoses.

CCI is heel simpel gezegd instabiliteit van het gewricht dat de nek aan de schedel verbindt, extreem slappe nekkbanden dus. AAI betekent een extreme mobiliteit van verschillende nekwervels.

🔹Heb je CCI en AAI dan is je nek gammel met te veel beweeglijkheid en de nekwervels drukken tegen de hersenstam aan. Met levensgevaarlijke gevolgen.🔹

Hugo is in 2019 met een team van paramedici naar Londen gereisd voor een upright MRI-scan. Die reis was enorm risicovol en met gevaar voor zijn leven.

De scans zijn naar de specialist in Barcelona gestuurd en vandaaruit kwam de diagnose CCI/AAI. Een volledige fixatie van de nek zou nodig zijn.

Van meerdere kanten kwam de afgelopen weken de logische vraag:

🔹Waarom wordt Hugo niet geopereerd aan CCI/AAI en waarom wordt daar geen geld voor ingezameld? 🔹

Hugo was in 2019 al te slecht voor een dergelijke operatie. En dat is niet verbeterd.

Mensen met zeer ernstige ME hebben daarnaast vaak allerlei andere aandoeningen en raken op een bepaald moment buiten het directe zicht van artsen. Ze kunnen niet meer naar een behandelaar gaan en het enge is dat ook artsen die gespecialiseerd zijn in ME, zelden patiënten als Hugo zien. Je bent dan aan de goden overgeleverd.

Inzameling van geld is nodig om (niet vergoede) behandelingen vanuit huis te kunnen betalen en verdere aanpassingen te kunnen doen gericht op iets meer comfort voor Hugo. Ik hoop dat jij daaraan wilt bijdragen.🙏💙

👉 Doneren kan hier: Help Hugo

Foto van paar jaar geleden, afkomstig van de website https://nl.helpsavehugo.com/

WTF!

~ MB ~ 7 reacties

De spanning liep op hier. Want gingen we vandaag het (dacht ik) totaal onrealistische doel van € 5000 halen? 😱

Gelukt! 💙🙏

Ik krijg van meerdere kanten de vraag of dit niet te belastend is voor mij, zo’n doneeractie organiseren?

Ja, natuurlijk. Vooral de spanning is teveel voor mij.

Toch doe ik het. Probeer nog meer rust in te bouwen. Dat is in het donker liggen en niets doen.

Maar, dit is wat ik kan doen. Ik kan schrijven en duidelijk maken hoe zeer ernstige ME er uit ziet.

Ook heb ik een diep gewortelde overtuiging dat ziekzijn je niet ontslaat van er zijn voor anderen. Zolang er ruimte is, heb je keuzes hoe die ruimte in te vullen.

Wat het met mij doet te merken dat zoveel mensen doneren, is niet in woorden uit te drukken. Al die liefde voelt Hugo straks ook.

Dat is mijn grootste motivatie: te weten dat we met zijn allen iets van de stress bij een medepatiënt en lotgenoot kunnen wegnemen.

Er zijn zoveel manieren waarop we ons kunnen inzetten. Dit is mijn manier. Gisteren was er elders op Facebook een voor mij moeilijke ietwat onsmakelijke discussie met als insteek: maar Hugo hééft zorg, hij heeft Lisa. Er zijn mensen die dat niet hebben. Dat is erger.

Ook zei deze zelfde persoon: Lisa wist waar zij voor koos.

Laat me je uit de droom helpen. Geen mantelzorger weet dat vooraf. Ze worden langzaam een situatie ingezogen, die steeds heftiger wordt. En ‘ineens’ zijn ze mantelzorger.

Dat is zwaar en moeilijk. Mischa is mijn partner én mantelzorger. Dat betekent dat de keus om mij te verzorgen voor de hand ligt. Maar er klappen veel relaties natuurlijk onder dergelijke omstandigheden.

Lisa kwam gewoon voorbij fietsen, zag wat er gebeurde en stapte af. (beeldspraak mensen). Ze had ook door kunnen fietsen. Dat deed ze niet.

Mensen als Lisa maken de wereld mooier. Ook zij verdient alle steun die er te geven valt. Door bijvoorbeeld de financiële druk iets te verlichten.

En dit is wat ik doe. Zijn er mensen die het zwaarder hebben? Ongetwijfeld. Er is vast ergens iemand te vinden die het nog zwaarder heeft. Maar ik vond Hugo en Lisa. En help ze graag.



Doneren kan hier 👇 https://www.geef.nl/nl/actie/help-hugo/donateurs