Vorige week zat ik in de staart van de PEM. Dat betekent over het algemeen dat ik wel heel voorzichtig weer iets kan doen, zoals proberen af en toe een uur buiten bed doorbrengen of me weer eens aankleden.
Een PEM echt goed uitliggen is een kunst aangezien ik vaak last van zelfoverschatting heb. En er komen toch ook vaak dingen tussendoor die urgenter voelen, vaak tegen het gezonde verstand in. Ik schreef bijvoorbeeld over mijn dilemma of ik naar de bewegingsbanken zou gaan op donderdag óf naar de verjaardag van mijn schoonmoeder zaterdag. Er is ‘gewoon geen goede keuze te maken, welke van de drie het ook wordt -alles doen, alleen bewegingsbanken of alleen de verjaardag – , het valt altijd tegen en ik doe uiteindelijk altijd iets of iemand of mezelf tekort.‘ Waar het op neerkomt is dat ik toch vaak vóór ik weer echt zover ben, me laat meeslepen door de waan van de dag.
Grappig genoeg -nou ja grappig- werd het uiteindelijk een vierde optie: ik ging nergens naar toe. Donderdag voelde ik me te slecht voor de bewegingsbanken én het lukte zaterdag ook niet om naar de verjaardag te gaan. Ik was snotterig, had last van mijn luchtwegen en bleef in bed liggen.
Natuurlijk had ik me daar heel rustig moeten houden maar vanuit bed was ik aan het actievoeren voor Hugo. Ik schreef er hier over, stuurde mails naar NRC, De Volkskrant en het Haarlems Dagblad en was zaterdagavond laat nog aan het chatten met een kamerlid over de situatie van Hugo. Kortom, ik was volledig doorgedraaid en kwam in een enorme adrenalinerush terecht waarna ik nog uren lag na te stuiteren. Het was dus helemaal niet slim van mij. Maar uiteindelijk komt het erop neer dat ik hoop dat als ik te ziek word om nog voor mezelf op te komen, iemand anders zich zo ook zo voor mij opwindt.
Gisteren hield ik me, buiten een blog met daarop de reactie van de verzorgster van Hugo over de beweringen van de woningbouwvereniging, bewust wat afzijdig en rustig. Ik moet nu ook echt weer meer bijtrekken. Ik wil de wereld graag redden en ME-patiënten in het bijzonder, maar nu even niet.
Ik was vorige week overigens niet de enige gammele persoon in huis. Puber lag vanaf maandag een paar dagen plat met een lichte hersenschudding en de man had vrijdag een migraineaanval. Beiden zijn gelukkig weer opgeknapt.
Komende week staan er voor mij drie energievretende zaken op stapel: de huishoudhulp, de fysio en de tandarts. Als de huishoudhulp er is, blijf ik gewoon in bed liggen. Zij komt binnen en gaat gewoon haar gang. Als ze beneden klaar is, gaat ze boven verder en verhuis ik naar beneden. Ze houdt erg rekening met mij. Toch zijn het altijd veel prikkels. Er is geluid en we praten soms toch wat en vaak is dat gewoon te veel. Veel te vaak overtreed ik tegen beter weten in mijn eigen regels en begin te praten. Gewoon omdat ik ook blij ben iemand ‘van buiten’ te zien.
Nou ja, er is veel te overpeinzen over waarom ik me toch altijd zo opwind over alles wat op mijn pad komt en waarom ik toch zo vaak grenzen negeer in contact met anderen. Ik moet daar echt mee aan de slag. Maar vandaag even niet 😚.
Voor het gemak bestrijk ik even een grotere tijd dan de afgelopen week. Omdat er niet veel leven in me zat was ik er nog niet aan toe gekomen om te schrijven over Gent en de Expo. Komt ie!
Zaterdag 11 mei reden we naar Gent waar we rond de middag waren. Ik had voor het eerst iets gehuurd via Airbnb en dat is enorm goed bevallen. De prijzen liggen lager dan een hotel maar je krijgt er absoluut meer voor. Wij hadden een huisje gehuurd zonder gedeelde ruimtes en dus hadden we absolute privacy.
We logeerden in een buitenwijk van Gent en zo te zien aan de mensen die op straat liepen was het een studentenwijk. Via een lange smalle steeg reden we een erf op met twee huizen, het deed daardoor meer denken aan een verblijf op het platteland dan een stedentrip.
Na de rit hebben we even gerust en toen zijn we met de rolstoel de stad in gegaan. Het was ca. 20 minuten lopen naar het oude historische centrum. Gent is geen fijne stad voor een rolstoel, daar was ik al voor gewaarschuwd dus ik had een goede bh aan gedaan 😉 . In het centrum hebben we een terrasje gepakt en wat rondgeslenterd en zijn we bij toeval gestuit op een Millions Missing actie.
Dat was indrukwekkend, al die lege schoenen van ME-patiënten te zien met bij elk paar een getuigenis. Diep triest natuurlijk en het greep me best aan.
Daarna was de koek op en gingen we weer naar huis. Daar hebben we wat gerust, gebadderd, gelezen en geluierd. We hadden eten meegenomen en dat hoefde alleen maar even te worden opgewarmd. Ook de volgende dag hebben we voornamelijk geluierd, tot in de middag.
De grote attractie van dit huisje was absoluut dit bad!
Tegen de middag zijn we naar de expo ME in woord en beeld gegaan, de reden dat we dit weekend in Gent waren.Eind vorig jaar werd ik benaderd door een me(de)-patiënt die vertelde deze expositie te organiseren. Vanaf het bed deed zij alle voorbereidingen daarbij geholpen voor wat de praktische uitvoering betreft door haar man. Onvoorstelbaar wat ze voor elkaar heeft gekregen, uiteindelijk deden 35 kunstenaars met een kleine 200 werken mee aan deze tentoonstelling. Ik was blij verrast door het niveau van de inzendingen en het was behoorlijk heftig om zo alles bij elkaar te zien. Een kleine impressie:
Vero Rigole
Little Eve
Kolma
Werk van Fennine de Weerd die hier ook wel eens op het blog heeft gepubliceerd.
Foto’s van Anil van der Zee
Mijn bijdrage
Na een uurtje was het klaar met mij en zijn we weer naar Nederland gereden. Daar heeft M. mij afgeleverd bij mijn moeder omdat de volgende ochtend vroeg de loodgieter zou beginnen aan het verhelpen van de lekkage in de badkamer.
In de week die volgde logeerde ik uiteindelijk drie dagen bij mijn moeder en werd de rust van daar zijn en niets hoeven afgewisseld met enorme stress doordat het bedrijf waarmee we in zee zijn gegaan uitblinkt in niet communiceren, rare acties en afraffelwerk. Na een paar dagen klussen hadden we een vloer die weliswaar niet meer lekte maar ook twee douchedeuren die zoveel ruimte in beslag namen dat je na openschuiven van de deuren alleen zijdelings de douche in kon schuiven. Nou ja schuiven, klimmen, er is een douchebak geplaatst die zo hoog is dat M. een invalidensteun aan de muur heeft bevestigd om te voorkomen dat ik onderuit ga tijdens het klimmen. O ja, en een deels gesloopt plafond. Wat best een prestatie is aangezien hij voor de vloer kwam.
Afijn lang verhaal kort, na verhitte gesprekken en een hartslag die torenhoog opliep kan ik nu normaal de douche in (nou ja, met behulp van die steun), is het plafond ook weer gerepareerd en hebben we weer een bedrijf kunnen bijschrijven op de lijst van mensen met wie we nooit meer wat te maken willen hebben. Uiteindelijk heeft hij het netjes opgelost maar ik ben niet tevreden met het eindresultaat. Het ziet er op zich prima uit maar is onpraktisch en het is niet wat ik had gewild of heb gevraagd. Een goede les voor een volgende keer voor ons, M. en ik zijn veel te goed van vertrouwen en we hadden tijdens het klussen er veel meer bovenop moeten zitten. Maar dat ging moeilijk omdat ik dus niet thuis was en M. wel, maar hij zat te werken in zijn werkkamer. De loodgieter nam soms wat vreemde beslissingen zonder dat te overleggen met M.
Nou ja, na het gedoe van de badkamer was het op bij mij en heb ik vooral gelegen en gerust. Zus kwam een dag langs om te koken en de vriezer zit bomvol, voorlopig kan ik weer vooruit. Ook bracht ze me even naar de prikdienst omdat ik bezig ben met een uitgebreid schildklieronderzoek, waarover later meer.
Na al die dagen rust begin ik nu iets bij te trekken. Helaas ligt de rest van het gezin plat. M. heeft migraine en S. kreeg een bal tegen zijn hoofd tijdens de voetbalwedstrijd van zaterdag, viel en kwam vervolgens op zijn hoofd terecht. Hij blijkt een lichte hersenschudding te hebben en moet even rust houden. Een beetje stress genereert dat wel want hij vertrekt 6 juni naar New York met school. Een reis waar hij al 5 jaar naar uitkijkt en waarvan wij toentertijd weliswaar hebben gezegd dat de keuze voor deze school niet van die reis moest afhangen, maar stiekem gaf dat natuurlijk wel de doorslag.
Heel druk was de week niet qua activiteiten. Ik zat midden in een terugslag dus deed ik zo weinig mogelijk. Toch waren er afspraken die doorgang moesten vinden, zoals met de orthodontist (al vier keer afgebeld) en fysiotherapeut (grote behoefte aan want geeft veel verlichting) en gebeurde er genoeg enerverends.
Maandag was rustig. Ik ging douchen en deed verder niets. Op dinsdag moest ik naar de orthodontist, het was de laatste controle! Nu precies een jaar geleden hebben ze bij mij de slotjesbeugel verwijderd. Afgelopen jaar moest ik nog drie keer langskomen voor controles om te kijken of de overbeet niet terugkomt. En nu ben ik ervan af! Ik ben heel blij, zowel met het feit dat ik mijn energie niet meer hoef te stoppen in de afspraken als met het resultaat.
Hilarische foto met ontstemde kat maar je ziet wel goed hoe netjes mijn tanden nu staan. Heel blij mee!
Zoals ik eerder schreef, dinsdagmiddag kwam de man met de hamer langs en daarna heb ik alleen maar plat gelegen. Dat was niet makkelijk. Vrijdag zat ik er goed doorheen en heb ik heel wat afgejankt. Het besef dat ik achteruit blijf gaan in combinatie met voortdurend fysiek ongemak, maakt dat het lijntje soms breekt.
Ook blijf ik worstelen met keuzes. Ik ga al sinds september van PEM naar PEM en dat moet doorbroken worden. Maar er blijven telkens dingen gebeuren waarvan ik vind dat ik het niet aan me voorbij kan laten gaan. Zoals het vieren van de verjaardag van puber (er waren maar een paar gasten maar toch…) of het ronde tafelgesprek van 27 maart in Den Haag.
Ook de komende tijd staat er een en ander op stapel wat een aanslag is op mijn lijf, zoals een etentje met de schoonfamilie nog voor de verjaardag van puber, een familieweekend met mijn moeder en het gezin van mijn zus, de expositie in Gent en het traject bij een tandarts om mijn amalgaamvullingen te vervangen, dit als onderdeel van mijn behandeling bij de orthomoleculair therapeut.
Natuurlijk is het makkelijk om te zeggen, ‘bekijk het per dag’. Maar voor die tandarts heb ik vier maanden op een wachtlijst gestaan, dat zeg je dan niet zomaar af. En de praktijk is dat ik me best bezwaard voel als ik bijvoorbeeld niet meega met het familieweekend, terwijl alles zo is uitgezocht en geregeld dat het voor mij meer haalbaar zou zijn, zoals een groot huis in een rustige omgeving met veel slaapkamers en privacy. De afweging die ik moet maken is of ik het oké vind om veel mensen teleur te stellen door thuis te blijven als ik voel dat het niet lukt, terwijl dit wel voor mij het beste zou zijn. Of ga ik mee en vind ik het oké als ik daar vrijwel alleen maar in een slaapkamer lig? Uit ervaring weet ik dat ik me best eenzaam en buitengesloten voel als ik elders in een aparte ruimte plat lig en de rest van het gezelschap leuke dingen doet.
Behoefte aan zelfzorg, gezond verstand, verwachtingen van mezelf (en van anderen), behoefte aan rust, behoefte aan contact en ‘erbij willen horen’ vormen momenteel een continu strijd in mijn brein en ik probeer daar een uitweg in te vinden.
Enerzijds is er het besef dat ik het beste per dag kan bekijken en voelen wat lukt. Anderzijds heb ik het gevoel dat als ik me echt ga gedragen naar wat kan, ik alleen nog maar in huis leef. Want eigenlijk kan er vrijwel niets meer. Dus forceer ik me toch te vaak en ga van terugslag naar terugslag.
Daarnaast gebeurt er vaak gewoon meer dan ik aankan. Ik ben nu bijvoorbeeld al drie weken bezig om te regelen dat ik bloed kan laten prikken. Tot zover heb ik een keer een dag voor niets op de huisarts gewacht (ze waren vergeten mij af te bellen), een ochtend gewacht en bij nabellen bleek dat ze me naar de middag hadden verplaatst, een keer voor niets op de prikdienst gewacht en toen ik de huisartsenpraktijk belde om te vragen wat er mis is gegaan, kreeg ik eerst twee uur een bandje dat ze met lunchpauze waren en daarna een bandje dat de praktijk in de middag gesloten was. Veel bellen en regelen dus en nog is het niet voor elkaar ook al zegt iedereen elke keer dat het goed komt. En was dit alles (thuis prikken en huisbezoeken) op initiatief van de huisarts, omdat dit makkelijker voor mij zou zijn
Wat ik maar wil zeggen is dat veel van mijn energie gaat naar rompslomp, naar het trekken aan een dood paard. Dat zal voor iedereen gelden. Maar met nul veerkracht zijn dat vaak net de dingen die me over de rand doen flikkeren.
Met M. daarover gepraat en afgesproken dat ik nu echt even terug naar nul ga en kijken wat er gebeurt als ik dat een paar weken doe. Geen stress of spanning. Gewoon alleen maar kiezen voor mezelf en wat ik kan en wil op een moment. Verwachtingen overboord gooien.
Hij bracht me vrijdag naar de fysio. Hoe slecht ik me ook voel, dát probeer ik altijd door te laten gaan. Ik had nu erg last van mijn nek en onderrug en ging er een stuk beter vandaan dan dat ik daar binnenkwam.
Afijn, zaterdag besloot ik inderdaad alleen te doen wat lukte. Dus werd koken gedelegeerd, opdat ik kon douchen. Dat was sinds maandag niet gelukt dus dat mocht wel weer. Toen ik even later naar beneden liep, viel mij onmiddellijk een grote vochtplek op het plafond op, recht onder de plek van de badkamer. WTF!
Twee maanden geleden zagen we ook een vochtplek in een muur grenzend aan de badkamer. Nadere inspectie leverde op dat het voegwerk van de tegels beschadigd was. Dat hebben we opgelost door opnieuw te voegen.
Dat was dus niet afdoende. Omdat we toch wel zo snel mogelijk wilden weten wat er aan de hand was, stond er binnen een uur een loodgieter in huis met een lek-detectieapparaat. Dat kan heel nauwkeurig aanwijzen waar een lek zit en zo hoef je niet meteen de hele vloer open te breken om te zien wat er aan de hand is.
Over terug gaan naar nul gesproken en alleen doen wat lukt 😋. Ja, dat is een mooi voornemen maar de praktijk is dus gewoon anders. Ik zat meteen qua stress tegen het plafond (kon ik meteen die plek goed bekijken) en was bang voor opengebroken vloeren en klusherrie. Maar het lijkt mee te vallen.
De voeg bij de afvoer in de badkamer is ook beschadigd en dat hebben we toentertijd niet gezien. De loodgieter heeft het dichtgemaakt met sneldrogend cement en er een soort kit over heen gedaan. Nu ziet het eruit alsof iemand er een emmer met modder overheen geeft gegooid, maar hopelijk is dit afdoende. De vochtplek is omringd met een paar stukken tape. Zo zien we meteen of de plek toch weer groter wordt. Gebeurt dat, dán gaat alsnog die vloer open.
Tja en nu weer over naar standje nul. Volgens mij wordt het 19 graden vandaag en ik hoop dat het lukt even in de tuin te zitten. Komende week is het dus me, myself and I. En de fysio en huishoudhulp. Verder niets. Beloofd.
Het was een rustige en zelfs wat slome week en dat was maar goed ook want ik had het goed te pakken wat verkoudheid en virus betreft. Nu gaat het wel weer, afgezien van een enorme koortsuitslag op mijn lip. Ik heb wat ge-experimenteerd met mijn nieuwe broodbakmachine. Het lukt al wat beter om er iets succesvols uit te krijgen.
S. was gisteren jarig maar we hebben een paar weken geleden al besloten om dit niet afgelopen weekend te vieren. Hij had met school een uitje naar Disneyland waarbij hij in de nacht van donderdag op vrijdag om half drie vertrok en hij in de nacht van vrijdag op zaterdag rond half vier weer terugkwam. Dat betekende voor iedereen twee gebroken nachten. S. kon niet slapen in de bus vertelde hij en M. moest er twee nachten op rij uit om hem naar een aflever- en ophaalpunt te brengen. Ik heb gelukkig dankzij de twee oxazepam die ik donderdag nog snel even heb geregeld, nergens last van gehad. Ik slik dat niet graag maar in zo’n geval vind ik het een uitkomst. Omdat we vooraf natuurlijk niet konden voorzien hoe die gebroken nachten zouden uitpakken, hadden we dus al besloten de verjaardag van S. op 17 maart te vieren.
Dat uitje was trouwens nogal een ding: de hele school – of in ieder geval iedereen die mee wilde – ging naar Disneyland. Dat waren 18 bussen en 1380 leerlingen in totaal! Het was een hele logistieke operatie om iedereen midden in de nacht in te laten stappen. Alle ouders hadden een instaptijd doorgekregen want je kunt natuurlijk niet 1380 leerlingen op hetzelfde moment uit een auto gooien. Wij waren blij dichtbij het opstappunt in Hoorn te wonen, ik denk dat ouders die in de omringende dorpen en soms zelfs in Volendam wonen, wat minder blij waren met deze actie van school. Maar de pubers hebben genoten!
Natuurlijk negeerden we niet compleet zijn verjaardag. We aten gebak – ik ook! Een glutenvrije suikerbom gemaakt door een echte banketbakker en zó lekker dat ik mijn hele bord heb afgelikt – , we knuffelden hem veel (dat mag niet altijd meer maar op zijn verjaardag trek ik me daar niets van aan) en we gaven hem zijn cadeaus, maar heel veel meer hield het niet in. Dat heb je met pubers die uitslapen en dan een paar uur later al weer naar hun bijbaantje moeten.
Komende week heb ik alleen vrijdag een afspraak met de orthomoleculair therapeut. Eigenlijk zou ik ook mee kunnen naar de schouwburg op zaterdagavond, daar hebben we kaarten voor. Maar het is met mij altijd onzeker of zoiets lukt. Nu met de dag ervoor een afspraak bij een behandelaar, weet ik vrijwel zeker dat het niet lukt. Toch beslis ik dat meestal op de dag zelf, want je weet nooit of er een mirakel gebeurt. 😉 . Vreemd genoeg voelt het voor mij beter om op de dag zelf te zeggen dat het niet lukt, dan een tijd ervoor al te besluiten dat het niet verstandig is en die kaart verkopen. Al heb ik wel tegen M. gezegd dat hij volgend theaterseizoen geen kaartjes meer voor mij moet kopen, want het is me dit jaar nog helemaal niet gelukt om mee te gaan. Beetje zonde van het geld is dat wel natuurlijk.
Afgelopen week had ik twee afspraken staan. De laatste controle bij de orthodontist en de fysio. Die eerste heb ik afgezegd, ik voelde me te slecht. Gelukkig doen ze daar nooit zo moeilijk. Hun clientèle bestaat vooral uit pubers die continu afspraken vergeten, dus ze zijn al blij als je netjes afbelt.
De fysio wilde ik eigenlijk ook afzeggen. Ik voelde me die dag iets beter maar had veel last van mijn spieren en een knallende hoofdpijn. Dan durf ik de scooter niet te gebruiken. Het ding kan best zwaar zijn om te hanteren. Gelukkig werkte de man toevallig thuis (het was niet zijn normale thuiswerkdag), en hij kon zijn planning wat omgooien en mij brengen, zodat ik toch mijn afspraak kon nakomen. Ik heb behoorlijk last van mijn rechterarm en wilde liever niet een behandeling overslaan.
Eerder die week kwamen mijn moeder en nichtje even langs. Ze brachten eten mee en we aten gezellig samen. Mijn nichtje woont bepaald niet in de buurt dus ontmoetingen zijn zeldzaam. M. en S. waren er niet bij, zij waren in Rotterdam naar een concert en voorafgaand uit eten in een tent met de hilarische naam Burgertrut.
Ik voelde me af en aan redelijk en slecht deze week, kon wel zaterdag volop van de zon genieten! Met M. trok ik er een uurtje op uit met de rolstoel, beetje door ons mooie stadje zwerven.
En daarna was het op. Zondag begon het snot in stralen uit mijn neus te lopen, keelpijn, spierpijn. Nou, beeldend genoeg voor jullie?
Dus lig ik plat, net als de rest van Nederland volgens mij. Maar ik word er hier doorheen gesleept door vier katten die als kloekjes bovenop mij liggen, dat kan niet iedereen zeggen. Jammer dat ze geen kopjes thee zetten.
Afgelopen week was niet de beste week. Ik heb veel last van mijn rechterarm en dat maakt dat soms ook de hele rechterkant van mijn lijf vervelend aanvoelt. Dit is een oude bekende klacht waar ik al jaren last van heb en die af en toe weer de kop opsteekt. Het maakt ook dat ik dus regelmatig naar de fysio ga. Op dit moment weer wekelijks.
Buiten de fysio stond er afgelopen week een afspraak bij de huisarts en een onderhoudsbeurt voor de verwarmingsketel in de agenda. De huisarts afspraak werd afgebeld, ja, de beste man kan zelf natuurlijk ook gewoon eens ziek worden. Ik besloot de energie die het niet doorgaan van de afspraak opleverde, meteen weer uit te geven en ging naar de kapper.
Dat is niet mijn favoriete tijdverdrijf. Ik heb gelukkig makkelijk haar en ga daarom gemiddeld een keer per jaar naar de kapper. De laatste jaren ging ik naar een hele goedkope kapper die wel oké was, maar niet op afspraak werkt. Soms was ik daar dus een hele ochtend aan kwijt en dat hakt er in qua energie. Nu besloot ik er eens wat geld tegenaan te smijten en te gaan naar een heel goed aangeschreven (en dure) kapper waar ik wel een afspraak kon maken .
Tja, wat zal ik zeggen. Het is goed geknipt, dat wel maar het is niet wat ik vroeg. Daarbij komt dat het model dat ze knipte – een bob – niet echt geschikt is voor mijn haar. Ik heb veel en zwaar haar en dat zit beter als het in laagjes wordt geknipt. Nu is het wel een beetje opgeknipt maar hangt het vrij steil naar beneden, terwijl ik normaal vrij veel slag heb. Ik gaf aan wat ik wilde (flink korter, in laagjes) toen zei zij dat ze liever dit wou doen. Het zou niet stijl hangen maar leuk warrig. En ik heb de ruggengraat van een weekdier zei ‘O, oke’. En keek in de spiegel naar een volledig steil kapsel en vroeg me af of zo’n kapster dat dan zelf niet ziet 😲. Maar goed, tegen die tijd stond ik wat energie betreft flink in het rood en wilde ik alleen nog maar zo snel mogelijk weg. Dag dure kapper, tot nooit weer!
Nou ja, volgend jaar weer een kans.
(Deze foto voegt niets toe aan het verhaal maar dit Dibbesbeertje is zo schattig dat ik hem toch wilde delen).
In het weekend werd ik wat grieperig maar dit zet gelukkig – even afkloppen – tot nu toe niet door. Ik ga nu dan vandaag naar de huisarts voor een verwijzing voor bloed prikken en dan meteen door naar de prikdienst.
Verder is mijn agenda, op de fysio en de huishoudhulp na, leeg. Puber is al vrij deze week, dus we doen lekker rustig aan. Hij had deze week stage moeten lopen maar omdat hij zoveel moeite had met een plek vinden, kon dat niet meer voor deze week gerealiseerd worden. Nu offert hij een week van zijn meivakantie op. In ruil heeft hij nu twee weken voorjaarsvakantie. Ook goed.
Eigenlijk is het elke week hetzelfde verhaal: bijkomen van de dingen van de voorgaande week en energie sparen voor wat er de komende week op stapel staat.
Het hakte het er best in dat hier vorige week zaterdag een dakraam werd geplaatst. Omdat het op die maandag ervoor niet lukte wegens te veel regen, werd het verzet. Ik was dus voor niets het huis uit gevlucht die maandag. Zaterdag kwam best rot uit aangezien ik de dag ervoor naar de orthomoleculaire therapeut moest. Maar het was de enige optie, anders zou het ergens in december worden. Met een dakraam dat niet dicht kon was dat niet fijn.
Afijn, het nieuwe dakraam zit en het gesprek met de orthomoleculair therapeut was weer verhelderend. Ik kreeg naar aanleiding van de uitslagen van de bloedonderzoeken weer wat nieuwe supplementen voorgeschreven en wat meer uitleg over een eventueel traject om de amalgaamvullingen te vervangen. Ik zal er een andere keer meer over schrijven.
Daarna lag ik een paar dagen voor dood in bed. Nou ja, zo voelde het dan toch. Woensdag ging ik even naar de fysio, donderdag bleef ik weer liggen want vrijdag hadden wij een diploma-uitreiking op school. Puber heeft vorig jaar zijn Cambridge CAE diploma gehaald en dat werd nu uitgereikt!
Hij is verspreid over twee dagen getoetst – denk aan spreken, schrijven, luistervaardigheid en teksten lezen – en hij had het heel goed gedaan. Na het halen van het CAE heeft hij ervoor gekozen om door te gaan en hij is nu bezig met een International Baccalaureate. Het is best pittig want het CAE examen werd door native speakers afgenomen en de toetsen die hij moet maken voor het International Baccalaureate worden ook extern beoordeeld.
Ik vind het tof dat hij dit kan en doet. Er zijn veel klasgenoten die na het CAE examen hebben aangegeven niet door te willen gaan met het IB, ze vinden het wel best zo. Ik verwacht dat hij – als hij straks naar de universiteit gaat – in ieder geval geen moeite zal hebben met het studiemateriaal dat overwegend in het Engels is.
Zo, genoeg trotse moederpraat! 😊 Ga ik nu weer bijkomen van de diploma-uitreiking. Voor komende week staan er twee afwijkende activiteiten in de agenda: regulier onderhoud aan de verwarmingsketel en geiser (heb ik al een keer afgezegd dus nu toch maar laten doorgaan) én een bezoek aan de dierenarts met Moos en Gerrie. Altijd een feestje!
Tja, de week liep totaal anders dan gewenst en gepland. Ik zou donderdag naar een begrafenis gaan maar een kapotte WC op woensdag stak daar een stokje voor. Dat leert me weer dat ik wel van alles kan bedenken over rust en regelmaat maar dat het uiteindelijk om mee zwemmen met de stroom gaat.
Toch was zeker niet alles kommer en kwel. Ik werd behoorlijk verwend met cadeaus en lieve acties deze week. Ik kreeg sokken van een vriendin die ze zelf omschreef als vertederend fout. Dat vindt Gerrie ook, die schrikt zich telkens een ongeluk als ik ze aan heb maar lekker warm zijn ze wel! Helaas is hij zó van de rel als ik ze draag dat ze weer retour naar de gulle gever gaan.
Van bloglezeres N. kreeg ik zomaar twee boeken opgestuurd omdat ze daar zin in had. Zo leuk. Ik ga ze snel lezen!
We zijn de trotse eigenaars van een nieuw toilet. Een onverwachte aderlating van €600 (toilet plus installatiekosten) maar het uiteindelijke resultaat is wel fijn. Vooral fijn dat we weer een WC hebben die het doet.
M. was vrij vrijdag en was zo lief me naar de fysio te brengen. Ik was te moe om me te bewegen – tegen die moeheid kon de magische scooter niet op – dus hobbelde ik naar de auto en vanuit de auto hobbelde ik naar de behandelbank van de fysio. Daar deed ze haar magische ding wat ze altijd doet als mijn zenuwstelsel volledig van slag is en ik voelde toen ik weg ging dat mijn lijf en brein weer tot rust kwamen.
M. en S. gingen vrijdagavond met mijn moeder, zus en nichtje uit eten. Toen ze terugkwamen brachten ze een cadeautje van mijn moeder voor mij mee. Een super zachte warme wintersjaal waar ik heel blij mee ben.
Komende week is de agenda leeg op een eventueel uitje woensdagavond na. Wij hebben kaarten voor Ellen ten Damme. Ik weet eerlijk gezegd nog niet of ik meega. Zoals ik me nu voel zeg ik nee maar wie weet verandert dat op de dag zelf. Ik hoorde wat fragmenten van deze show (‘Paris Berlin’ ) en eerlijk gezegd sprak het me niet zo heel erg aan. Tijdens het kaartjes kopen voor dit theaterseizoen kochten we sommige dingen op de gok. Dat pakt meestal wel goed uit, Sara Kroos kenden we ook niet echt maar vonden we heel erg de moeite waard.
De mannen gaan regelmatig naar de Schouwburg en concerten – ze hebben bijna elke maand wel een uitje – en ik probeer twee keer per jaar ook met ze mee te gaan. Maar nu twijfel ik of ik daar mijn energie aan wil gaan uitgeven. Ik snak eerlijk gezegd naar even gewoon de dingen van alledag kunnen doen zonder dat ik moet bijkomen van weer een groot ding.
Min of Meer 