Wat niet zo lekker liep deze week was ons kattenhuishouden. 1,5 week geleden schreef ik nog dat het redelijk ging tussen Dibbes en Gerrie maar vlak daarna werden we ’s nachts wakker van een knokpartij tussen de heren. Daarna bleef er spanning in de lucht hangen.
Dinsdag ging dat helemaal mis. Eerst gaf ik Gerrie een standje omdat hij Moos opzij duwde en diens bak ging leeg eten. Gerrie schrok zo van de terechtwijzing (ik zei best hard:nee!) dat hij nogal panisch reageerde. En dát triggert Dibbes op de één of andere manier enorm. Daarna zag ik een vlo bij Gerrie en beging ik de stomme fout hem een pipetje te geven. Net als de vorige keer dat ik dat deed, ging het toedienen prima maar daarna werd hij erg angstig. Hij vloog weg naar buiten en was erg bang voor me. Toen ik naar bed ging durfde hij weer binnen te komen maar toen viel Dibbes hem aan, als in in een hoek drijven, aanvallen en meppen. M. greep in maar kon niet voorkomen dat Dibbes Gerrie het huis uitjoeg.Ik weer naar beneden om me ermee te bemoeien, maar zonder enig effect.
Gerrie kwam niet meer binnen ondanks geroep en gerammel met brokjes. Het was best koud buiten en ik deed geen oog dicht omdat ik in gedachten Gerrie met een knapzakje huilend op straat zag lopen, op zoek naar andere mensen. Ik weet het, ik ben een overgevoelige troela. Dus ging ik om 3 uur én 5 uur naar beneden om nogmaals te roepen (de buren waren vast blij met mij die nacht). Echt slim om dat midden in de nacht te doen, buiten in de tuin gaan staan op sokken en in pyjama als ik net hersteld ben van een luchtweginfectie en een beginnende blaasontsteking.
In de ochtend was hij er nog niet maar deed hij wel snel pogingen om weer naar binnen te komen. Alleen Dibbes bleef erg agressief gedrag vertonen. Door die streng aan te pakken was tegen het einde van de dag alles enigszins normaal.
Dibbes zit heel diep bij mij. Ik heb vanaf het eerste moment een enorme zwak voor deze kat. Daarom is het voor mij soms moeilijk om toe te geven dat hij naast geweldig ook heel onhebbelijk, jaloers en bezitterig is. Ik besef dat het nare gedrag van Dibbes uit dezelfde bron komt als het angstige gedrag van Gerrie, die het huis niet meer in durfde te komen en toen hij dat wel weer deed, verstopt achter de gordijnen ging zitten. Beide heren hebben als voormalige zwervers trauma’s én bovendien een verleden met elkaar. Op straat waren ze echt elkaars concurrenten en dat betekende waarschijnlijk ook letterlijk vechten met elkaar om het eten en om in leven te blijven. Gezellig samenleven onder één dak kan ik wel willen, maar is iets wat tijd nodig heeft. Misschien is bovendien wel het hoogst haalbare dat ze elkaar negeren en tolereren en meer ook niet, maar dat zou al veel rust geven.
Dibbes blijft een zorgenkatje. Hoeveel aandacht en liefde en eten ik ook geef, in dat hart zit een gat dat nooit kan worden gevuld. Ik bedacht me laatst dat Dibbes pas echt ontspannen zal worden als hij alleen met mij woont zonder andere katten, zodat hij me helemaal voor zichzelf heeft. Maar toen bedacht ik dat het geluk niet lang zou duren. Voor je het weet tuurt hij de hele dag naar buiten om te kijken of er geen kapers op de kust zijn. Zo zit hij in elkaar, jammer genoeg. Niet van natuur maar door ervaring, dankzij de mensen die hem hebben afgedankt.
Omdat het me in december opviel hoe relaxt Dibbes werd van de pillen die we hem gaven om vuurwerkangst tegen te gaan, besloot ik beide heren voorlopig maar op de zylkene te zetten. Dibbes zodat hij dan weer wat relaxter en aardiger wordt en Gerrie omdat ik hem dan beter kan benaderen, aangezien het doel nog steeds is hem in februari te laten castreren. Die zylkene werkt echt goed en kan ook voor iets langere tijd gegeven worden dus ik bestelde meteen een lading. Donderdag kwam dat binnen en de heren hebben meteen hun ‘drugs’ gekregen. Het feit dat dit midden op de dag gebeurde middels een extra maaltijd, deed de sfeer trouwens meteen flink verbeteren!