Het zal niet verbazen dat ik weinig mensen zie. Ik leef in vrijwel permanente lockdown, al ver voordat dat woord geboren werd.

De afgelopen jaren heb ik vrijwel geen vrienden meer gezien, op een enkele uitzondering na. De prijs van een bezoek is vaak te hoog. Ook vind ik het bezwaarlijk dat mensen soms lang in de auto moeten zitten voor een bliksembezoek.

Dus ben ik op een bepaald moment gestopt met afspraken maken, vanuit de gedachte dat ik dat weer zou gaan doen als ik weer iets beter zou zijn. Maar dat moment komt maar niet. En de kans is aanwezig dat het ook niet meer komt.

ME kan soms heel snel en progressief verergeren. Dan is vrijwel elk contact teveel. Ik houd er rekening mee dat dit kan gebeuren.

Of misschien knabbelt de ME wel elke dag een stukje van mij af, zodat ik na een jaar merk dat ik ‘ineens’ toch weer verder verslechterd ben. Terwijl ik al die tijd wacht op hét moment om een aantal mensen te zien die ik graag nog eens zou willen zien.

Bezoek zelf is niet alleen inspannend, het gaat ook om de energie die mensen meebrengen, hun stem, hoe ze bewegen. Alle prikkels bij elkaar.

Om te voorkomen dat ik straks totaal geïsoleerd met spijt en een gevoel van ‘had ik maar’ in bed lig, heb ik een aantal mensen gemeld dat ik ze graag nog eens wil zien. Liever op dit moment, nu ik nog aanspreekbaar ben en bewust contact kan maken. Ik heb de afgelopen tijd bij lotgenoten gemerkt dat achteruitgang soms zo snel gaat, dat afscheid nemen niet kan.

Hoe meld je dat bij iemand om wie je geeft? Dat is moeilijk. Maar ik ga geen tijd meer verliezen. Dit is wat er is.

Mocht het anders lopen, mocht ik toch weer meer opknappen, dan pak ik de draad van die sociale contacten weer op. Ik hoop natuurlijk dat dit gebeurt. Digitaal kan er veel maar iemand aankijken is anders. En dat wil ik graag nog eens doen.

Gisteren kwam de eerste vriendin. Een half uurtje en toen was het op. Ik denk ook voor haar. Maar het was intens, heftig en mooi.

We kunnen nu verder nog digitaal contact houden. Ik heb in ieder geval niet gewacht met haar te zien tot het perfecte moment. Want dat is er niet. Er is alleen maar nu.

(Foto: handen ineengestrengeld van mij en mijn vriendin tijdens een vakantie in Frankrijk)