Het heeft een paar dagen geduurd maar ik ben uit mijn adrenalinerush.

Zit je er eenmaal in, dan is het heel moeilijk tot rust te komen.

Want één aspect van de adrenalinerush is dat het borrelt en bruist. Er is een gevoel van urgentie dat er van alles MOET gebeuren.

Ik leid dan aan acute zelfoverschatting en richt voor je het weet het WestFriese Centrum voor ‘wat dan ook waar ik me op dat moment mee bezighoud’ op.

Kortom: adrenaline leidt tot zelfoverschatting en grenzeloos gedrag. Behoorlijk tricky voor een ME-patiënt.

Een signaal van adrenaline bij mij is dat ik druk praat en allerlei plannen heb. Het leven is tekort om al die plannen uit te voeren.

Adrenaline is dus ook fijn. Want ik kan dan meer dan ik eigenlijk aan kan. Nou ja, ik denk dat ik iets meer aan kan. Even voelt het alsof ik normaal ben. HEERLIJK.

Adrenaline is ook verschrikkelijk. Omdat het voorkomt dat ik tot rust kom. Omdat ik continu een gierend gevoel in mijn lijf heb, overal schokjes krijg, flitsen in mijn brein voel. Omdat het leidt tot enorme onrust.

Inmiddels herken ik de signalen. Al trap ik er wel nog steeds in.

Gisteren trok de adrenaline waar ik sinds maandag inzat eindelijk weg. Het lijf en brein kunnen eindelijk tot rust komen. Ik heb gisteren de hele middag geslapen. En ik voel me nu alsof ik een marathon heb gelopen.

Wat eigenlijk ook wel zo is.