Stabiel!

Er is iets heel bijzonders gebeurd. Ik ben stabiel. Ik heb al een week geen PEM gehad.

Ik pace al sinds september enorm strikt. En doe sinds een paar weken echt consequent minder dan ik kan, of denk te kunnen.

Dat is niet leuk en het is saai. Mijn dagelijkse uitstapjes naar beneden, om daar samen te eten, zijn geschrapt. Dat doe ik alleen nog in het weekend.

Ook andere activiteiten zijn geschrapt of aangepast. Ik ontvang geen bezoek momenteel.

Pijnlijk, vervelend, saai, bij vlagen ontmoedigend want bijna niet vol te houden.

Buiten dat zijn er momenteel geen externe stressfactoren die mijn ziekzijn beïnvloeden. Geen katten die naar de dierenarts moeten. Geen geklus in huis. Geen apparaten die het opgeven.

Het levert iets op. Ik heb de herfstdip verslagen en voel me goed….binnen ME termen natuurlijk. Een gezond mens zou zich op de eerste hulp melden als hij de klachten ervoer die ik dagelijks ervaar.

Eind december komen onze zoon en zijn vriendin naar Nederland en dan is er meer drukte in huis. Dat is mijn motivatie nu om zo strikt te pacen.

Ik hoop tegen die tijd iets meer veerkracht te hebben en evengoed veel extra te rusten tussen het kletsen door, zodat het bezoek niet ontaardt in een loodzware PEM.

Als ik terugkijk op de afgelopen drie jaar, dan zie ik vooruitgang. Tergend langzaam maar het is er wel.

Dat geeft hoop. Ik kom uit een situatie van zeer ernstige ME die aan het escaleren was en die gepaard ging met grote paniek en een gevoel dat ik in een achtbaan zat.

Inmiddels ben ik op alle fronten wat tot rust gekomen. Ik heb er keihard voor gewerkt door niets te doen, rust, meditatie, het zenuwstelsel kalmeren, prikkels vermijden en alles wat ik doe in tijd te beperken. En niet te vergeten de medicatie.

Tegelijkertijd doe ik nu activiteiten die ik leuk vind, waarmee ik me creatief kan uiten of die mij zingeving bieden.

Eigenlijk kan ik voor het eerst in lange tijd zeggen dat ik mij gelukkig voel.

Martine