Meeleven op afstand

Onze zoon is gisteren verhuisd. Samen met zijn vriendin en een goede vriend heeft hij nu een eigen huurwoning in Amsterdam. Een lot uit de loterij.

Grote gebeurtenissen wekken altijd ingewikkelde gevoelens op. Ik voel veel blijdschap maar ook rouw en frustratie om mijn gedwongen meeleven op afstand.

Mischa hielp gisteren de hele dag met verhuizen en met het leggen van een laminaatvloer in een van de slaapkamers.

In onze thuisapp verschenen berichten als: “Komen er nu aan met de volgende lading” en “Gevulde koeken zijn ook welkom”.

Het gaf enerzijds extra betrokkenheid. Door ook tussendoor privé-appjes van Mischa aan mij, was ik vrijwel van uur tot uur op de hoogte van de vorderingen (en chaos). Anderzijds versterkte het een gevoel van pijn en onmacht, van afgesneden zijn.

Hun huis is een bovenwoning op een en twee hoog en of ik ooit in staat ben het te gaan bekijken is natuurlijk de vraag. Mischa maakt er grapjes over, hij zegt me “gewoon” omhoog te gaan takelen en Sem fantaseerde al over een verhuislift.

Lief. Én pijnlijk om zo betrokken te worden en me evengoed machteloos voelen. Meeleven maar ook proberen niet opgeslokt te worden door onmogelijke fantasieën.

Mijn realiteit omarmen is altijd weer een uitdaging met veel lagen en met veel hobbels.
Hun huis is een bovenwoning op een en twee hoog en of ik ooit in staat ben het te gaan bekijken is natuurlijk de vraag. Mischa maakt er grapjes over, hij zegt me “gewoon” omhoog te gaan takelen en Sem fantaseerde al over een verhuislift.

Lief. Én pijnlijk om zo betrokken te worden en me evengoed machteloos voelen. Meeleven maar ook proberen niet opgeslokt te worden door onmogelijke fantasieën.

Mijn realiteit omarmen is altijd weer een uitdaging met veel lagen en met veel hobbels.