Hoewel ik dol ben op kittens heb ik er weinig ervaring mee. Het dichtst in de buurt komen Smoes en Moos die naar schatting drie tot vier maanden waren toen we ze vonden (Moos) en via het asiel kregen (Smoes). Dat komt ook omdat ik mezelf nooit toestemming heb gegeven om zo vanuit een nestje een kitten te nemen. Ik vind dat wie een huis nodig heeft, de weg wel naar ons vindt. Kittens komen meestal wel terecht maar oudere katten waar iets mee is, hebben meer moeite om een huis te vinden.
Zo was het ook met mijn eerste kat, Joris. Een zwart-witte koe-kater van 6 kilo met een nogal uitgesproken karakter. Hij zwierf begin jaren ’90 op de Prinsengracht in Amsterdam en werd daar gevoerd door bewoners. Toen hij ziek werd brachten ze hem naar het dierenasiel. Daar zat hij te verpieteren want niemand wilde hem. Hij was nogal wild en onaangepast.
Toen ik op een dag besloot het kattenleed in de wereld te verminderen door er op zijn minst eentje te redden, toog ik naar het asiel met mijn huisbaas B. Hij had een auto en ik niet, vandaar.
‘Doet u mij de kat die hier het langst zit‘, zei ik zelfverzekerd. Waarop me werd verteld dat dát niet aan te raden was, het beest was een kreng. Na wat onderhandeling besloten we dat ik even met de kat alleen mocht zijn om te kijken of er een klik was.
Die was er niet, meneer zat met zijn rug naar me toe en keek niet op of om. Dan had ik nog geluk, want meestal viel hij mensen aan. Zijn houding veranderde op slag toen ik een touwtje tevoorschijn haalde. Hij was dan een kreng, hij was ook speels! Dus besloot ik het erop te wagen.
Omdat ik nog geen kattenreismand had, kreeg ik van het asiel een kartonnen reismand mee. Tijdens de rit terug zag ik eerst een nagel en toen meerdere nagels door het karton snijden en bij thuiskomst zaten we met een dolle agressieve kat in de auto die we toch op de één of andere manier het huis in hebben weten te krijgen. Hoe precies, dat weet ik niet meer, dat heb ik waarschijnlijk verdrongen.
Dat was het begin van vele momenten dat ik op tafel kroop en koest! af! lief! riep. Werkte niet natuurlijk. Wat ik eraan moest doen wist ik niet. De enige kattenervaring die ik tot dan toe had was met onze kat Floris bij mijn ouders thuis, die we poppenkleertjes konden aandoen en dan gingen we met hem wandelen. Dat was geen kat maar een lief sukkeltje en niet te vergelijken met het monster dat ik in huis had genomen.
Alles ging eraan. Wollen truien werden zonder pardon binnen een paar minuten uit elkaar gerukt met nagels en tanden. Het terrarium van huisbaas B. dat beveiligd was met dubbel glas en zijn grote trots, bleek een makkelijk te schillen appeltje voor Joris te zijn. Ontdekte ik, toen ik hem midden in de glasrestanten zag zitten met een staart uit zijn bek.
Op een dag werd er aangebeld en bleek Joris van vier hoog naar beneden achter een duif aan te zijn gesprongen. Hij had een gebroken heup. Ik had inmiddels een lege portemonnee na het opnieuw inrichten van het terrarium, het continu moeten betalen voor de schade die hij aanbracht in huis en de dierenartskosten.
Toch was die gebroken heup wel een omslag. Hij kon niet lopen maar alleen een beetje kruipen en hij had mij nodig om bijvoorbeeld op zijn bak te kunnen. De band tussen mens en kat verbeterde aanzienlijk.
Die werd nog beter toen ik een vriend kreeg die niet op tafel kroop als hij agressief deed – de kat, niet mijn vriend 😉 – maar die deed wat Joris deed, er achter aan rennen dus. Ik zou het zelf nooit aanbevelen maar bij deze kat werkte het. Hij werd wat rustiger en beter benaderbaar. Al zat bezoek nooit echt lekker op de bank als hij zat te loeren naar ze.
De grote omslag in het leven van Joris kwam toen ik een klein poesje mee naar huis nam. Mijn toenmalige schoonzus had in de supermarkt een man aangesproken die een kleine kat in zijn jaszak had. Hij drukte het beest in haar handen en verdween. Maar zij had al 5 katten, een kleuter en een bijstandsuitkering en bovendien waren haar katten absoluut niet gecharmeerd van het poesje. Dus zat ik voor ik het wist in de tram met dat katje onderweg naar huis, met de belofte dat ik er een huisje voor zou zoeken. Ondertussen hopend dat Joris niet dacht dat ik een lekkere snack voor hem had meegebracht.
Groot was de verbazing toen Joris een complete gedaanteverandering onderging. Aanvankelijk was er wat geblaas en gegrom maar na de eerste nacht werd ik wakker en zag ik ze op de bank in elkaars poten liggen. Joris was verliefd, héél erg verliefd. En werd daarmee de goedzak die hij bleef tot hij op hoge leeftijd overleed.
Ik kon alles met hem doen, hij was lief en groot en erg aanwezig en heel gelukkig met zijn Dorrit. Hij was overweldigend in de aandacht die hij kon geven, voelde het aan als ik verdrietig was en kwam me dan troosten. Streken bleef hij wel houden. Hij speelde graag dat hij dood was als vriendin S. hem eten ging geven als ik op vakantie was. Dan lag hij met de poten in de lucht, niet knipperen met zijn ogen, niet zichtbaar ademen en als S. dan voorzichtig naderde – ze is allergisch voor katten het arme mens – sloeg hij toe.
Hij overleed op 7 juni 2006. We gingen meteen daarna op vakantie naar Italië en ik zie me nog liggen in de tent, brullend van verdriet. Toen ik Smoes via het asiel kreeg in september 2006, heeft het asiel een geschatte geboortedatum in zijn dierenpaspoort gezet. Geschat, want Smoes was gevonden (in een sloot in een doos maar dát is een ander verhaal). Toen ik die datum zag kreeg ik wel even kippenvel: 7 juni 2006. Dat heeft zo moeten zijn.
Alle katten zijn mij dierbaar. Maar Joris was een wel heel bijzonder beest. En dat was hij.
Min of Meer's ME-Plein 
Jij bent een ware kattenfluisteraar❤
LikeGeliked door 1 persoon
Nou, in het geval van Joris was t vooral gillen in het begin 🤣
LikeLike
Wat een prachtig verhaal!!!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een bijzonder verhaal over jouw Joris zeg! Ik heb het gelezen met een glimlach want je beschrijft het heel leuk. En bijzonder die metamorfose door de komst van een kitten!
LikeGeliked door 1 persoon
ooooo wat mooi !!!! ongelooflijk hoe dieren kunnen veranderen hé, en wat een mooie foto’s 🙂
liefs floortje 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een mooi verhaal! Iemand anders had hem waarschijnlijk al niet meegenomen uit het asiel omdat ze dat af hadden geraden en anders weer snel teruggebracht naar het asiel omdat hij zo onhandelbaar was en veel kosten met zich meebracht. Jij hebt hem juist meegenomen en gehouden, dat vind ik zo geweldig, want nu heeft Joris een fijn leven gehad bij jou, een echte dierenvriend en kattenmens!
LikeGeliked door 1 persoon
Hahaha, zo n super grappig geschreven verhaal! En zo mooi ook…zelf heb ik opt ogenblik drie kinderen en voor ons telt dat als ‘genoeg beesten om voor te zorgen’ 😉 maar af en toe denk ik nog aan Teiger, mn rosse kater met het liefste karakter van de wereld, of Luna, mn pikzwarte kattin met knalgele ogen. Ik mis ze wel…geen idee hoe oud ze waren toen ze stierven, maar tis al 20 jaar geleden dat ik huisdieren had. Toch zijn ze nog steeds een stukje familie, in mn hoofd.
Groetjes,
Nina
LikeGeliked door 1 persoon
Heel mooi en bijzonder verhaal.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een fijn verhaal. Bijzonder dat Joris zo veranderde bij de komst van Dorrit. Blijkbaar precies wat hij nodig had. Mooi geschreven.
LikeGeliked door 1 persoon
Zo haalde ik 4 jaar geleden rooie Frits uit het asiel. Een grote norse kater van 7 jaar. Deze week luktehet mij voor de eerste keer om Frits even op te tillen…
Hij komt wel zelf op schoot zitten maar het is dan duidelijk niet de bedoeling dat je hem gaat aaien.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een ontroerend verhaal. Joris bofte en jij eigenlijk ook
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een prachtig en ontroerend verhaal. Dat Joris zo blij was met kleine Dorrit is toch geweldig.
LikeGeliked door 1 persoon
Och wat een verhaal en wat dapper dat je hem hebt meegenomen. Wat heerlijk ook dat hij dat kitten zo opnam en die foto ervan, geweldig! Hij heeft echt geboft met jou, maar dat hebben al jouw katten. Petje af Martine. 👍😃
LikeGeliked door 1 persoon
Heb vaker grote katers zien smelten tot goeiige lobbes door een kitten. Eens zoog een kitten haartepelsklonten bij een kater, die het allemaal prima vond en de kleine ook liet winnen bij schijngevechten. Om te smelten zoiets.
LikeGeliked door 1 persoon
Ach, wat mooi!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een prachtig verhaal weer, Martine, en dat terwijl ik een “hondenmens” ben😊👍👍
LikeGeliked door 1 persoon
heerlijk verhaal. ik had ook ooit zo’n rambo rooie kater. die moest je 5 min in de houdgreep houden, daarna was het goed. hij terroriseerde wel de hele buurt. gekke beesten. er lag trouwens al een kat in mijn wieg. ik mocht er ook bij.
LikeGeliked door 1 persoon
Geweldig verhaal. Ik wil meer!!
LikeGeliked door 1 persoon
Kijk ze daar liggen op die boekenplank. Elkaars evenbeeld in spiegelbeeld.
Frappant dat Dorrit dan ook een koetjeskat was.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik hou er van, wat een heerlijk verhaal, daar wordt je toch weer helemaal blij van!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een geweldig verhaal, ik word er gewoon emotioneel van! (kan ook aan de pre-menopauze liggen 😉 )
LikeGeliked door 1 persoon
Geweldig om te lezen! Ik heb moeten lachen om het verhaal. Zo herkenbaar. Mensen die niet van katten houden kunnen niet begrijpen als je zoveel moeite doet voor een beest. Zoveel kosten en ellende wat moet je ermee roepen ze dan! Die begrijpen het niet en zullen het nooit begrijpen wat een dier in een dierenvriend los kan maken. Zoveel liefde investeren en je krijgt er op een gegeven moment echt iets voor terug. Al duurt het heel lang maar het komt. En dan heeft de komst van het kitten meegespeeld. Hoewel het ook heel verkeerd kan uitpakken hoor. Dat weet ik uit ervaring. Ik geniet van je verhalen en ben zo blij dat een kat die niemand wilde hebben zoveel goede jaren bij jou heeft gehad.
Je bent een geweldig mens! Joris zit nu in de kattenhemel met Dorrit zouden sommige mensen zeggen.
Maar hij had op de aarde al een plek in het kattenparadijs bij Martine.
Carola
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een liefdevol logje en wat ben jij een doorzetter! Wat dat wist ik al. Die foto van de boekenplan. *Smelt*. Zo lief.
Liefs Joanne
LikeGeliked door 1 persoon
Moet zijn: Maar dat wist je wel.
LikeGeliked door 1 persoon
Pfff… ik ben moe.
Moet zijn: Maar dat wist ik al!
LikeGeliked door 1 persoon
De eerste kat waar je samen mee woont blijft toch speciaal. Wat een heerlijk monster ❤ Toen ik op kamers ging kreeg ik Morrison. Toen de man als vrijwilliger bij het asiel eens een kitten mee naar huis nam heeft zij hem aan de tepel genomen. Zo lief als ze zich zo over een kleintje gaan ontfermen.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een mooi warm verhaal weer
zie die (toenmalige) vriend van jou al achter die kat aanrennen
en dat het helpt ook nog
wij zijn soms teveel watjes
LikeGeliked door 1 persoon