De mooiste bloem

Hoi, ik ben het, Gerrie.
De vrouw zegt dat ze trots is.
Dus vertel ik even waarom ze trots is.
Misschien willen jullie dat wel horen.

Ooit leefde ik op straat.
Wist niet wat liefde was.
Nu wel!
Ik ben opengeklapt als een bloem.
Ik! Die overal bang voor was!
Ik durf nu zóveel!
Geaaid worden vind ik heerlijk.
Soms laat ik me optillen!
Ik knuffel de vrouw heel vaak en lig naast haar hoofd.
Dat is mijn taak in dit huis.
Maar ik knuffel ook de mannen in dit huis.
Ik durf zelfs in de knuffeltunnel te komen!
Dan lig ik tussen de vrouw en de man in en dan aaien ze me en zeggen ze lieve woordjes.
Dat is zó fijn! En ik kan het heel goed!


Elke ochtend heb ik een speeluurtje.
Lekker rennen en kreetjes slaken.
Met de andere katten speel ik dan verstoppertje.
Of we gaan knuffelknokken.
Dat is een beetje meppen naar elkaar, maar wel doen alsof.

Eén ding durf ik nog niet.
Spelen met mensen.
Wát ze ook proberen, het blijft eng.
Voor de zekerheid heb ik dan mijn nagels uit.
Dat vinden zij dan weer eng.
De mensen hebben van alles geprobeerd.
Een veertjeshengel, propjes papier, stuiterballetjes.
Ik ren gewoon hard weg.

Laatst probeerde ze het met een veter.
En even, héél even, vergat ik mezelf.
Tot ik merkte wat ik deed en er vandoor ging.
Ik zeg altijd maar “zekerheid voor alles!”

Zij zegt dat het niet uitmaakt.
Dat ze geduld heeft.
Dat ik goed genoeg ben.
Misschien durf ik het ooit wel.
Want ik wil wel. 
Maar zo niet dan vind ze me ook een bloem zegt ze.
De mooiste opengeklapte bloem.
Dat klinkt goed, vinden jullie ook niet?

Dat wilde ik even zeggen.

Doei!

🐾 Gerrie