Geliefden en mantelzorgers

Na jaren van milde en matige ME, kreeg ik ernstige, en later zeer ernstige, ME. Mijn geliefde werd ‘ineens’ mijn mantelzorger. En we werden hierdoor zo opgeslokt, dat we even vergeten dat we nog steeds geliefden zijn.

We zijn geliefden, ondanks dat we nooit samen een avond op de bank uitgebreid een goed gesprek kunnen voeren, opgaand in elkaar.

Geen lange bos- en strandwandelingen voor ons, nooit natafelen met een fles wijn na een uitgebreide maaltijd. Niet meer zondagmiddagen naar de bioscoop gaan. Geen ochtendsex gevolgd door een uitgebreid ontbijt. Niet samen uit eten gaan en daarna door een sprookjesachtig winter Hoorn terug wandelen. Niet samen naar tentoonstellingen en musea gaan.

Maar ook niet elkaar kunnen steunen bij begrafenissen. Mijn geliefde moet overal alleen naar toe. Hij onderhoudt de contacten met de familie en doet al het regelwerk. Wij zorgen niet samen voor ons huis, dat doet hij. We hebben samen een kind maar het praktische deel van de opvoeding lag geheel bij hem.

Als mijn geliefde iets dwars zit, emotioneel is, moet hij dat kanaliseren of inslikken, want ik kan geen grote emoties aan. Dus zal hij een deel van zichzelf moeten uitschakelen in contact met mij.

En toch zijn we geliefden. Ik merk het aan de grapjes onderling. Het hand in hand zitten als we samen liggend op bed een serie kijken. Ik merk het aan de aardbei die ik vaak bij mijn ontbijt krijg. Ik merk het aan zijn blik in zijn ogen als hij wakker wordt en mij ziet. Ik merk het aan de intimiteit zonder woorden, die steeds sterker wordt. Ik merk het aan mijn gegiechel als hij grapjes maakt. Ik merk het aan onze bereidheid boven de situatie uit te stijgen.

Geliefden worden soms mantelzorgers maar blijven ook geliefden. En dat is geen vanzelfsprekendheid weet ik.